Gent ligt eigenlijk helemaal niet zo ver weg. Je bent er zo. De mensen zijn tof. Het ziet er uit als "buitenland" en het is een hele mooie, niet eens zo heel drukke stad. Dat is wat ik zo'n beetje vast heb weten te stellen tijdens mijn 2 daags verblijf in Gent. Een verblijf dat natuurlijk gespeend was van toeristische activiteiten omdat ik daar was om te werken. Het verzorgen van twee spetterende optredens. De eerst tijdens de revu van het feest concept "Kiss me you Fool" in club Tijuana. En een dag later in de Faja Lobi. De Bed en Breakfast waar ik overnachtte en teven de hoofdsponsor van het feest.
Ik had me nogal druk gemaakt om deze optredens omdat ik me de twee dagen voor mijn vertrek werkelijk hondsberoerd voelde. Ik dacht dat het hooikoorts was. Waarschijnlijk was het een gecombineerde hooikoorts en verkoudheid, die er voor zorgde dat het hooikoorts medicijn maar matig werkte. In middels werkt dat wel en stroom mijn neus niet meer.
Heenreis, supervoorspoedig. Ik kwam precies op de afgesproken tijd aan en ja vanaf dat moment begint de vip behandeling. Je kent de stad niet, weet niet waar je moet zijn, dus ik mocht de rest van de dag als een hondje achter iemand aan lopen. Dat zijn dingen waar een lust slavin als ik enorm van kan genieten.
Leer moment, als je de blower in de auto op 10 zet en je rijd door een buitentemperatuur van ongeveer 23 tot 25 graden heen dan werkt dat als een droogkap. Ik kon om 4 uur de krullers er uit halen en het zat geweldig.
Mijn voorprogramma deed het geweldig! Ik werd er zenuwachtig van. Hernieuwde bewondering verkregen voor Cabaret in Quartet. Je kan de potentie van die groep gewoon ruiken. En de response was er ook naar. Geweldig!
Mag ik vanaf deze plek ook Philip en Carlo bedanken voor hun aanwezigheid. Heel fijn om jullie weer terug te zien na het festival en tof dat jullie er waren. Het voelde aan als een grote eer.
En dan ik. Nee eerst nog iets over het concept. David (David is de frontman van Hermitage, de man die mij geboekt had, soort van Gentse halfgod, en toch niet echt beroemd wat hem zeer aangenaam maakt in de omgang) vertelde me: "We vragen de gasten om vroeg te komen en we gieten ze vol met Cava." Dat is Gents voor witte wijn met bubbles die wel smaakt als champange maar geen champagne genoemd mag worden vanwege dingen die gevoelig liggen. We praten er maar niet over.
De volgende dag heb ik gehoord dat er ongeveer een halve fles per persoon doorheen gegaan was. Mijn voorstelling ging dan ook heel goed en dat was inderdaad de balsem op de ziel die David voorspeld had.
Daarna feesten, geprobeerd een beetje optijd terug te zijn in de bed en Breakfast Faja Lobi waar ik de volgende dag zou optreden. De volgende dag in mijn huispak op het terras van de Faja Lobi ontbeten en daarna mijn collega's van het Cabaret uitgezwaaid, en toen weer mijn nest in gedoken. De woorden die ik probeerde te spreken tijdens het ontbijt kwamen er zeer schor uit. Oeps als dat maar goed gaat vanaaf.
We wisten niet wat we konden verwachten. De eigenaar van de Faja Lobi zei dat meestal bij concerten (zeker als het mooi weer was) en dat was het, iedereen buiten bleef zitten. Ik heb 1 rondje met mij ukelele over het terras gelopen en de helft van het terras kwam gezellig mee naar binnen en ik heb ze daarna 1 uur lang binnen gehouden en geleerd dat ook als de mensen er niet voor betalen ze me grappen nog steeds leuk vinden.
En nu ben ik weer thuis en ik ben blij dat ik de rit heb overleeft en heel bij dat ik vorige week geen zelfmoord heb gepleegd, want anders had ik dit niet mogen meemaken. Even aan denken als ik weer eens die neiging heb. Het wordt alleen maar leuker.
En tot slot nog dit. Een kort bericht voor alle nieuwe vrienden in Gent. Vrienden ik mis jullie nu al enorm. Maar onthoud dat als je me nodig hebt (en je kunt het betalen) Dan kan ik dus (in princiepe) binnen 2,5 uur voor je neus staan met een ukelle in mijn handen. En dat is een troostrijke gedachte. Ik stel vast dat er een band is tussen Merel en Gent, die niet zo makkelijk te verbreken is. Ik zal terug blijven komen, dat beloof ik u!
Groetjes
Merel Moistra
Ps voor intimie: David heeft me nog een geweldige mop verteld over cultuurverschillen waar ik twee dagen lachend van in slaap ben gevallen, maar hij moet hem echt zelf vertellen hoor, dan is hij het leukst! Vooral zijn eigen koppige heldenrol in het verhaal is werkelijk hilarisch. Ha ha ha ha, zie je wel. Moet ik alweer lachen.
dinsdag 26 april 2011
vrijdag 22 april 2011
Het zonnetje in huis
Het is April. Het is boven de 20 graden. De zon schijnt er waait een licht briesje en de berk staat in volle bloei. Iemand met hooikoorts en met een specifieke allergie voor berkenbloesem kan het niet slechter treffen. Maar alhoewel het pijn doet en ik er moe en draaierig van word, blijf ik positief, want de Berk is zo meteen uitgebloeid en ik heb het op dit moment helemaal niet koud! Het is hier binnen beter dan buiten.
zaterdag 16 april 2011
Nou missen....
Tja ik snap je reactie. Missen is een groot woord. Maar mag ik nog even zeggen dat ik het best wel stoer van mezelf vindt dat ik toegeef er behoefte aan te hebben.
Heb ik het nodig? Kan ik niet zonder. Natuurlijk kan ik zonder. Natuurlijk heb ik het niet nodig. Niemand heeft wijn nodig. Toch zijn er mensen die dat gaan missen als ze er niet aan zouden kunnen komen.
Natuurlijk lijkt het veel stoerder om toe te geven dat je niks en niemand nodig hebt en dat je het wel even helemaal in je eentje gaat opknappen. Maar met dat soort stoerdoenerij heb ik dus niks. Mijn kwetsbaarheid is geen stommigheid. Mijn kwetsbaarheid is mijn schoonheid. Een schoonheid die ik moet tonen zodat de persoon die een dergelijke kwetsbaarheid begrijpt en apprecieert naar voren kan komen en zich kenbaar kan maken. Ik wil best begrijpen dat er mensen zijn die dat niet willen snappen. Die hoeven zich niet te melden.
Die mogen wat mij betreft op de vlucht slaan. En dat doen ze ook. Dat weet ik.
Ik ben trouwens helemaal niet alleen. Ik heb een gezin. Dat is niet niks. Ik ben niet zielig. Totaal niet eigenlijk.
Ik ben een heleboel dingen. Maar zielig? Nee.
Aan de muur achter de uitsparing in de kast waar mijn computer meestal staat, hangt een foto. Een foto van een knappe vrouw waar Richard Mosterd van de KHL heel liefdevol zijn arm om heen slaat.
Ik word nog steeds blij als die vrouw en ik elkaar aankijken. Ik ben dol op haar.
Heb ik het nodig? Kan ik niet zonder. Natuurlijk kan ik zonder. Natuurlijk heb ik het niet nodig. Niemand heeft wijn nodig. Toch zijn er mensen die dat gaan missen als ze er niet aan zouden kunnen komen.
Natuurlijk lijkt het veel stoerder om toe te geven dat je niks en niemand nodig hebt en dat je het wel even helemaal in je eentje gaat opknappen. Maar met dat soort stoerdoenerij heb ik dus niks. Mijn kwetsbaarheid is geen stommigheid. Mijn kwetsbaarheid is mijn schoonheid. Een schoonheid die ik moet tonen zodat de persoon die een dergelijke kwetsbaarheid begrijpt en apprecieert naar voren kan komen en zich kenbaar kan maken. Ik wil best begrijpen dat er mensen zijn die dat niet willen snappen. Die hoeven zich niet te melden.
Die mogen wat mij betreft op de vlucht slaan. En dat doen ze ook. Dat weet ik.
Ik ben trouwens helemaal niet alleen. Ik heb een gezin. Dat is niet niks. Ik ben niet zielig. Totaal niet eigenlijk.
Ik ben een heleboel dingen. Maar zielig? Nee.
Aan de muur achter de uitsparing in de kast waar mijn computer meestal staat, hangt een foto. Een foto van een knappe vrouw waar Richard Mosterd van de KHL heel liefdevol zijn arm om heen slaat.
Ik word nog steeds blij als die vrouw en ik elkaar aankijken. Ik ben dol op haar.
vrijdag 15 april 2011
Weten wat je mist...
Ik weet wat ik heel erg mis in mijn leven. En dat is een vriendje. Gewoon een lieve man die met me meeleeft. Iemand voor wie ik belangrijk ben in dit leven. Een man die rustig is en waar ik tegen aan kan kruipen en met een drankje in mijn hand naar muziek kan luisteren. Dat mis ik heel erg. Ik weet dat ik niet echt een geweldige vrouw ben, maar ik zou echt geweldig mijn best willen doen om echt lief te zijn voor mijn vriendje. Ik ben alleen altijd zo bang om misbruikt te worden. Ik weet hoe mannen zijn. En het is natuurlijk ook belangrijk dat zo'n man een eigen leven heeft en snapt dat ik, hoe lief ik hem ook vind en hoe belangrijk hij ook is in mijn leven, ook nog een vrouw en kinderen en een carrière heb.
Zou zo'n iemand bestaan? Als je bestaat, lieve man, kom dan gewoon eens op mijn kleedkamer deur kloppen ik sta open voor een goed voorstel.
Zou zo'n iemand bestaan? Als je bestaat, lieve man, kom dan gewoon eens op mijn kleedkamer deur kloppen ik sta open voor een goed voorstel.
dinsdag 12 april 2011
Tijdlijn van een autodidact cabaretiere.
Zichzelf gitaar leren spelen,
nog nooit op zangles gezeten.
Nog nooit aan cabaret gedaan tot....
September 2008 Merel begint met het schrijven aan een cabaretvoorstelling.
November 2008 Merel begint haar leven al voltijdsvrouw.
December 2008 Merel doet haar eerste cabaret try-outs in provadja Alkmaar.
2009 Merel wil graag mee doen aan een festival maar voelt dat ze
daar nog niet klaar voor is en sprokkelt in de tussentijd haar
try-outs bij elkaar.
Februari 2010 Merel doet een zeer goede presentatie tijdens de openbak in de engelenbak en denkt dat ze er klaar voor is.
Maart 2010 Merel is de eerste inschrijving van het AKF 2011 concours om de Wim Sonneveld trofee.
April 2010 Merel ontwikkeld samen met Kristine Galiher haar nieuwe imago.
November 2010 Merel doet 10 minuten auditie en is door naar de tweede ronde.
December 2010 Merel doet 20 minuten tijdens de tweede ronde en is door naar de derde ronde.
Januari 2011 Merel speelt tijdens de derde ronde op Texel voor het eerst van haar leven 30 minuten cabaret aan 1 stuk en is door naar de halve finale!
Tussen Januari en begin April 2011 speelt Merel onder begeleiding van Rob van de Meeberg 14 voorstellingen van 30 minuten door heel Nederland en ontwikkeld zich als een razende.
Op Dinsdag 5 april 2011 speelt Merel tijdens de Halve finale in de Mary Dresselhuys zaal van het Nieuwe de La Mar een goede voorstelling ten overstaan van 700 mensen.
Als ze niet door is naar de finale gaat het beeld slechts drie dagen op zwart.
Maandag 11 April 2010 Merel toont durf en doorzettingsvermogen. Ze is terug in dezelfde kleine zaal van het Bellevue waar ze haar eerste ronde speelde en speelt in het Kader van Bies een voorstelling die voor haar de afsluiting is van het Ccncours en die aan het succes van de voorstelling te merken het begin is van een glorieus begin.
Wat kan een mens anders doen dan trots zijn op zichzelf als zij zichzelf zo snel ontwikkeld in een vak dat zo ontzettend moeilijk is als dit. Wat is het mooi als je dromen uit komen.
nog nooit op zangles gezeten.
Nog nooit aan cabaret gedaan tot....
September 2008 Merel begint met het schrijven aan een cabaretvoorstelling.
November 2008 Merel begint haar leven al voltijdsvrouw.
December 2008 Merel doet haar eerste cabaret try-outs in provadja Alkmaar.
2009 Merel wil graag mee doen aan een festival maar voelt dat ze
daar nog niet klaar voor is en sprokkelt in de tussentijd haar
try-outs bij elkaar.
Februari 2010 Merel doet een zeer goede presentatie tijdens de openbak in de engelenbak en denkt dat ze er klaar voor is.
Maart 2010 Merel is de eerste inschrijving van het AKF 2011 concours om de Wim Sonneveld trofee.
April 2010 Merel ontwikkeld samen met Kristine Galiher haar nieuwe imago.
November 2010 Merel doet 10 minuten auditie en is door naar de tweede ronde.
December 2010 Merel doet 20 minuten tijdens de tweede ronde en is door naar de derde ronde.
Januari 2011 Merel speelt tijdens de derde ronde op Texel voor het eerst van haar leven 30 minuten cabaret aan 1 stuk en is door naar de halve finale!
Tussen Januari en begin April 2011 speelt Merel onder begeleiding van Rob van de Meeberg 14 voorstellingen van 30 minuten door heel Nederland en ontwikkeld zich als een razende.
Op Dinsdag 5 april 2011 speelt Merel tijdens de Halve finale in de Mary Dresselhuys zaal van het Nieuwe de La Mar een goede voorstelling ten overstaan van 700 mensen.
Als ze niet door is naar de finale gaat het beeld slechts drie dagen op zwart.
Maandag 11 April 2010 Merel toont durf en doorzettingsvermogen. Ze is terug in dezelfde kleine zaal van het Bellevue waar ze haar eerste ronde speelde en speelt in het Kader van Bies een voorstelling die voor haar de afsluiting is van het Ccncours en die aan het succes van de voorstelling te merken het begin is van een glorieus begin.
Wat kan een mens anders doen dan trots zijn op zichzelf als zij zichzelf zo snel ontwikkeld in een vak dat zo ontzettend moeilijk is als dit. Wat is het mooi als je dromen uit komen.
zondag 10 april 2011
Trots op Thomas!
Bianca komt thuis van de speeltuin en laat de kinderen even achter op het pleintje. Bij binnenkomst zegt ze tegen mij dat als ik wat wil zien ik even naar het pleintje moet gaan. Thomas kan fietsen. En alhoewel ik weer lekker bezig was iets te schrijven, worstel ik me achter mijn pc vandaan, pak mijn camera terwijl ik zeg: "Het zou nu zo ontzettend stom zijn om nu niet te gaan kijken."
Dit is wat ik te zien kreeg.
En terwijl hij een tweede keer bij me weg fiets en ik tegen hem zeg: "ik ben reuze trots op je thomas, wat kan jij goed fietsen" zet hij prompt zijn voet tegen het trottoir draait zich om en zegt: "ik ben ook heel trots op jou, omdat je de finale gewonnen hebt".
De zon schijnt op mijn schouders, de tranen stromen me over mijn wangen als ik terug de tuin in loop. Zo belangrijk was dat niet Thomas, want met een zoon als jij, is iemand al heeft hij geen cent zo rijk als een koning.
Dit is wat ik te zien kreeg.
En terwijl hij een tweede keer bij me weg fiets en ik tegen hem zeg: "ik ben reuze trots op je thomas, wat kan jij goed fietsen" zet hij prompt zijn voet tegen het trottoir draait zich om en zegt: "ik ben ook heel trots op jou, omdat je de finale gewonnen hebt".
De zon schijnt op mijn schouders, de tranen stromen me over mijn wangen als ik terug de tuin in loop. Zo belangrijk was dat niet Thomas, want met een zoon als jij, is iemand al heeft hij geen cent zo rijk als een koning.
De finale!
Nu snap ik heel goed dat jullie, mijn vaste blog volgers en de aanhang die ik verworven heb met mijn schandaleuze huilblog, graag willen weten wat ik van de finale vond. Hoe zal ik dat eens netjes gaan zeggen.
Want ik was er. Nog iedereen bedankt voor de lovende woorden en de schouder klopjes over mijn bravoure toch te verschijnen tijdens de finale. Dat heeft me heel erg goed gedaan.
Na afloop van de wedstrijd loop ik bij de parkeergarage de winnaar van vorig jaar tegen het lijf, die daar lekker op zijn gemakkie een sigaartje staat te roken. Ik zeg hoi. Hij zegt: Wat een rare uitslag zeg.
Ik kon alleen maar lachen.
Nou daar komt ie hoor. Hou je vast. Ik zal het verwoorden in dezelfde schandaleuze jury rapport taal waarmee ik werd afgeserveerd.
Ondanks het feit dat de voorstelling van Hermitage natuurlijk een enorm gebrek kent aan verhaal en daarmee als theatervoorstelling natuurlijk wat magertjes uit de bus komt, was er in de finale geen deelnemer meer aanwezig die de intrinsieke kwaliteiten bezat om weerstand te bieden aan het overdonderend hartverwarmende optreden van deze sympathieke belgen en vonden de mannen van hermitage Amsterdam aan hun voeten, wonnen zij de harten van het publiek en daarmee de publieksprijs. En met het gunnen van deze prijs aan Hermitage liet het kleinkunst-kenners-publiek van de hoofdstad van ons kleine kikkerlandje (er zaten niet zo veel belgen in de zaal) de professionele jury weten dat het zich niet in de maling laat nemen.
Ik hoop echt dat Louse blij is met haar beeldje. Zo leek het in ieder geval wel. Het is ook best wel een mooi stukkie brons. En blije mensen, daar houden wij van.
En met een glimlach om mijn mond en de gedachte in mijn hoofd: Zie je wel. Ik ben niet gek, reed ik lachend weg bij de parkeergarage en zwaaide naar Jan. Een winnaar met een staande ovatie en een publieksprijs. Dat is nog eens andere kuche.
Hermitage is mijn winnaar van het Wim Sonneveld Concours 2011. Daar heb ik geen enkele verdachtmaking voor nodig. Dat is gewoon mijn mening. Een mening die ik deel met de meerderheid van de zaal.
I rest my case en daar drinken we op.
Want ik was er. Nog iedereen bedankt voor de lovende woorden en de schouder klopjes over mijn bravoure toch te verschijnen tijdens de finale. Dat heeft me heel erg goed gedaan.
Na afloop van de wedstrijd loop ik bij de parkeergarage de winnaar van vorig jaar tegen het lijf, die daar lekker op zijn gemakkie een sigaartje staat te roken. Ik zeg hoi. Hij zegt: Wat een rare uitslag zeg.
Ik kon alleen maar lachen.
Nou daar komt ie hoor. Hou je vast. Ik zal het verwoorden in dezelfde schandaleuze jury rapport taal waarmee ik werd afgeserveerd.
Ondanks het feit dat de voorstelling van Hermitage natuurlijk een enorm gebrek kent aan verhaal en daarmee als theatervoorstelling natuurlijk wat magertjes uit de bus komt, was er in de finale geen deelnemer meer aanwezig die de intrinsieke kwaliteiten bezat om weerstand te bieden aan het overdonderend hartverwarmende optreden van deze sympathieke belgen en vonden de mannen van hermitage Amsterdam aan hun voeten, wonnen zij de harten van het publiek en daarmee de publieksprijs. En met het gunnen van deze prijs aan Hermitage liet het kleinkunst-kenners-publiek van de hoofdstad van ons kleine kikkerlandje (er zaten niet zo veel belgen in de zaal) de professionele jury weten dat het zich niet in de maling laat nemen.
Ik hoop echt dat Louse blij is met haar beeldje. Zo leek het in ieder geval wel. Het is ook best wel een mooi stukkie brons. En blije mensen, daar houden wij van.
En met een glimlach om mijn mond en de gedachte in mijn hoofd: Zie je wel. Ik ben niet gek, reed ik lachend weg bij de parkeergarage en zwaaide naar Jan. Een winnaar met een staande ovatie en een publieksprijs. Dat is nog eens andere kuche.
Hermitage is mijn winnaar van het Wim Sonneveld Concours 2011. Daar heb ik geen enkele verdachtmaking voor nodig. Dat is gewoon mijn mening. Een mening die ik deel met de meerderheid van de zaal.
I rest my case en daar drinken we op.
zaterdag 9 april 2011
Een woord van dank
Na een aantal mensen gesproken te hebben, voel ik in eens dankbaarheid in me opkomen.
Ik dacht daarbij aan mijn vriendin die bewondering voor me had toen ik de dag na mijn uitschakeling NIET vergat de kinderen uit school te halen. Het contrast tussen het spelen van een leuke voorstelling voor een meute mensen in een immens groot theater en daar geen bewondering voor krijgen van de jury en de bewondering van mijn eigen vrouw voor zo iets heel onbenulligs is natuurlijk immens.
Het is gewoon dat ene lullige zinnetje waarmee de jury afsloot: "Het zou hilarisch moeten zijn, maar de jury ziet het niet."
Dat doet pijn natuurlijk, maar als je er te lang bij stil gaat staan, geef je het te veel waarde. Ik denk niet dat er veel mensen in de zaal hebben gezeten, die totaal geen bewondering op konden brengen voor het feit dat ik daar, los van wat dan ook, alleen al STOND. Daar is me een party lef voor nodig.... Dan mag je trots zijn op jezelf.
Daarom wil ik na alles wat er wel en niet gebeurt is, iedereen bedanken. Mijn toffe collega's en vooral ook het publiek dat zo massaal naar de try-out voorstellingen is gekomen. In eens zijn die mensen, die zo hard om me hebben zitten lachen, me zo dierbaar geworden. Ik heb zulke prachtige herinneringen.
Wat een mooi leven heb ik toch.
Nu gaan we vanavond naar het Bal om het zaakje af te sluiten en dan hoop ik dat ik de rest van het jaar me helemaal kan concentreren op het succesvol afsluiten van dat andere project. Mijn transitie.
Ik dacht daarbij aan mijn vriendin die bewondering voor me had toen ik de dag na mijn uitschakeling NIET vergat de kinderen uit school te halen. Het contrast tussen het spelen van een leuke voorstelling voor een meute mensen in een immens groot theater en daar geen bewondering voor krijgen van de jury en de bewondering van mijn eigen vrouw voor zo iets heel onbenulligs is natuurlijk immens.
Het is gewoon dat ene lullige zinnetje waarmee de jury afsloot: "Het zou hilarisch moeten zijn, maar de jury ziet het niet."
Dat doet pijn natuurlijk, maar als je er te lang bij stil gaat staan, geef je het te veel waarde. Ik denk niet dat er veel mensen in de zaal hebben gezeten, die totaal geen bewondering op konden brengen voor het feit dat ik daar, los van wat dan ook, alleen al STOND. Daar is me een party lef voor nodig.... Dan mag je trots zijn op jezelf.
Daarom wil ik na alles wat er wel en niet gebeurt is, iedereen bedanken. Mijn toffe collega's en vooral ook het publiek dat zo massaal naar de try-out voorstellingen is gekomen. In eens zijn die mensen, die zo hard om me hebben zitten lachen, me zo dierbaar geworden. Ik heb zulke prachtige herinneringen.
Wat een mooi leven heb ik toch.
Nu gaan we vanavond naar het Bal om het zaakje af te sluiten en dan hoop ik dat ik de rest van het jaar me helemaal kan concentreren op het succesvol afsluiten van dat andere project. Mijn transitie.
Verslag van het einde en nieuw begin.
Dinsdag 5 april kwam ik om een uurtje of 1 aan in het Nieuwe de La Mar. Gelukkig had iemand me verteld waar de artiesteningang zat, anders had ik die nooit gevonden. Iemand van de organisatie (we noemen natuurlijk geen namen) zegt me dat ik erg vroeg ben. Dat vind ik nooit leuk. Ik wil graag horen dat ik fijn op tijd ben. Hier eten we om half zes. Ok.
En natuurlijk was ik ruim op tijd want ik had het vermoeden dat in een dergelijk groot theater de afstand tussen de kleedkamers en het toneel behoorlijk moest zijn, en ik met al mijn spullen op het toneel verwacht werd om 14:00. Daar was ik extra op gewezen. Zorg dat je klaar staat met je spullen in de coulissen zodat we gelijk kunnen beginnen. Ik wil in alles aantonen dat ik een eerste klas professional ben.
Om 14:30 was er nog niemand die met me wilde beginnen. Had iets met de vakbond te maken. En als we beginnen staat die vleugel nog steeds irritant op het midden van het podium.
Maar het is wel mijn halve finale. Ik ben gespannen. Dit vreet wel aan je. Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dus je gaat verder. We laten ons niet kisten. Tijdens mijn soundcheck komt de act na mij (we noemen geen namen) al met zijn spullen het podium op. Wij moeten het licht nog doen. Mijn coach die voor deze doorloop naar het theater is gekomen, gaat weer weg omdat hij wegens budgettaire redenen niet mee mag eten. Ik vreet mijn tranen op. Ik wil niet dat hij weg gaat. Maar ik ben te koppig dat ik vraag of hij blijft.
Ik ben klaar met de doorloop en ik ben al doodop. Naar de kleedkamer en de droogkap op het haar. Na een tijdje moet ik daar mee stoppen als ik nog op tijd bij het eten wil zijn. Twee krullen doen het niet. Dat is de hele try-out tour nog niet voorgekomen. Waarschijnlijk zweet van het trap op trap af hollen. Het zijn 5 trappen naar het podium. Ook dodelijk vermoeiend, maar dat is voor iedereen hetzelfde, alhoewel ik moet een paar keer extra vanwege de hoeveelheid spullen die ik op het podium moet zien te krijgen en ik ben natuurlijk maar in mijn eentje. Er volgt een gevecht op leven en dood met mijn haar. Ik win. Weer energie verspilt.
Dan sta ik op tijd dus om 17:30 in de eetzaal. Niemand. Pas om kwart voor 6 hoor ik dat het eten is uitgesteld tot 6 uur en kan ik dus ook niet meer voor het eten mijn make up doen. In de eetzaal om 6 uur krijg ik mijn eten pas om half zeven. Nu heb ik nog maar 15 minuten om het op te eten. Ik probeer me te ontspannen. Ik ben de beste. Ik ben de beste. Laat je niet kisten.
Daarna make-up en jurk. Maar nu wil iemand mij filmen en vragen stellen. Het is mijn vriendin Erga. Ik vind haar lief en ik zie haar als een zus die me altijd geholpen heeft en ik ben te van de wereld om te beseffen dat dit niet het juiste ogenblik is. Als ze uiteindelijk de kleedkamer verlaat heb ik nog meer achterstand opgelopen.
De make-up zit erop. Lippen doe ik als laatst. We gaan de jurk aantrekken. Tijdens het aantrekken van de jurk beginnen de diaree aanvallen. Ook dat laat ik gelaten over me heen komen. Twee keer naar het twalet. Het vertraagd de boel en ook al vreet het energie het is niet de eerste keer dat we zoiets meemaken dus we laten het maar gebeuren.
Dan komt iemand van de techniek nieuwe batterijen in mijn zender stoppen. Dan is mijn coach er weer en die helpt me met de zender. Als die er in zit en de jurk erover heen hangt zegt hij toi toi toi en verlaat mijn kleedkamer. Ik doe mijn oorbellen in en ontdek dat die tegen de microfoon aan hangen. Ik vlucht de gang op en kan nog net mijn coach tegenhouden. Hij helpt me weer.
Maar hij is ook duidelijk gespannen. De tijd begint nu echt te dringen. Gitaar en ukelele stemmen. Lippen stiften, Bloemen in mijn haar. En dat terwijl de directeur van het festival me eigenlijk al mee naar boven wil nemen naar het podium. Ik ben dus echt NET op tijd klaar. Dat is geen goede voorbereiding. Dat weet ik.
Dat is de slechts mogelijke voorbereiding.
En dan te bedenken dat ik al om 13:00 in het theater was...
Ik sta in de coulissen. Ik heb geen tijd meer. Ik ben moe. Ik put uit reserves. Mijn opkomst is al gelijk niet wat het moet zijn. Ik ben onder de indruk van de zaal, terwijl de zaal onder de indruk moet zijn van mij. Ik voel me ongemakkelijk met het lange opkomst applaus en zet mijn eerste grap te vroeg in en hij valt dood. Nog nooit voorgekomen tijdens de try-out tour. Waarom nu. Maakt niet uit. Doorgaan. De volgende grappen gaan wel en we doen onze opening zonder kleerscheuren.
Op naar de kubussen ook dat gaat goed, de overgang naar het liedje gaat ook nog. Het liedje speel ik foutloos, ik zit dus lekker in me vel. Daarna volgt een combinatie van onzekerheden aan mijn kant en een ongewenste respons uit het publiek. Ik ben niet instaat om ze zo te pakken dat ik er echt lol in ga krijgen en moet dus net doen alsof ik er lol in heb. Ik raak de zaal niet kwijt, maar ze blijven op hun hoede. Ik denk ze willen me dood hebben, maar het zal ze niet lukken.
In de derde conference valt de meest belangrijke grap dood. Nog nooit eerder overkomen. Wat een rare zaal is dit. Dit ken ik helemaal niet. Ik ga iets te hard door want ik wil naar de veilig grond van het laatste gedeelte van de derde conference: De zamenzang. En ja hoor daar krijg ik ze weer allemaal mee. Zaal licht aan. Slotgrappen. Slotlied. Licht uit. Het applaus is balsem op de ziel. Ik ben ze niet kwijt geraakt. Ik denk dat ik beter kan, maar dat ik toch ook heb laten zien dat ik iets kan en aangezien ik de beste ben, moet dat in mijn optiek genoeg zijn. Zo kan ik in de finale een NOG betere voorstelling spelen.
De finale die er voor mij nooit is gekomen omdat de jury in mijn optreden niet zag dat ik helemaal alleen op het podium stond. Dat ik de zaal ondanks zijn terughoudendheid en dus ondanks zichzelf heb overwonnen. Dat ik mezelf begeleide. Dat ik zong als een nachtegaal en dat er uitzonderlijke vondsten in mijn teksten zaten. Dat ik nooit een opleiding heb gehad. Dat ik nog maar 2 jaar met cabaret bezig ben en dus nog enorme veel potentie tot groei heb. En natuurlijk zijn er geen punten voor het feit dat je transseksueel in transitie bent en dus de helft minder energie hebt vanwege die vermaledijde hormoonkuur. En natuurlijk zijn er al helemaal geen punten voor wat ik allemaal in mijn leven heb moeten overwinnen om tot dit punt te komen. Voor hun was ik een trans in een soepjurk die probeerde leuk te zijn en die het niet echt was, of wat ze nog meer uit de duim hebben gezogen om achteraf hun beslissing te rechtvaardigen.
Maar wat de jury niet ziet, dat zie ik wel, en waar ik van de jury geen punten krijg moet ik niet verzuimen trots te zijn op mezelf, want alhoewel ik bij lange na niet gehaald heb, wat ik dacht te gaan halen, is het inderdaad bijzonder knap dat ik die zaal ondanks mijn stress en mijn vermoeidheid niet ben kwijtgeraakt. Daar is naast talent een enorme berg vakmanschap voor nodig. Het is bijzonder knap om als singer-songwriter jezelf in twee jaar tijd om te scholen tot cabaretière en dan zo ver te komen tijdens zo'n festival. Het is bijzonder knap dat ik als iemand zonder talent voor gitaarspel en zingen die kwaliteiten toch heb ontwikkeld. Als je weet waar ik vandaan kom, dan is dit een droom die is uitgekomen. Er is niks verloren. Het begint pas. Want ik ben feitenlijk niets meer kwijt geraakt dan mijn eigen illusie dat ik een jury kon overtuigen van het feit dat ik de beste was. Dat is een moment opname. Het leven is meer dan een moment opname.
Ik weet wat ik kan
Ik weet wie ik ben.
Ik weet wat ik ben.
En aangezien ik weet
wat het is om
niet te weten wat je kan.
Niet te weten wie je bent.
Niet eens te weten wat je bent.
Daarom weet ik
hoe geweldig het is om
te weten wat je kan
te weten wie je bent
en te weten dat ik een vrouw ben.
En meer hoef ik eigenlijk
niet te weten.
Flink zijn nu.
En natuurlijk was ik ruim op tijd want ik had het vermoeden dat in een dergelijk groot theater de afstand tussen de kleedkamers en het toneel behoorlijk moest zijn, en ik met al mijn spullen op het toneel verwacht werd om 14:00. Daar was ik extra op gewezen. Zorg dat je klaar staat met je spullen in de coulissen zodat we gelijk kunnen beginnen. Ik wil in alles aantonen dat ik een eerste klas professional ben.
Om 14:30 was er nog niemand die met me wilde beginnen. Had iets met de vakbond te maken. En als we beginnen staat die vleugel nog steeds irritant op het midden van het podium.
Maar het is wel mijn halve finale. Ik ben gespannen. Dit vreet wel aan je. Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dus je gaat verder. We laten ons niet kisten. Tijdens mijn soundcheck komt de act na mij (we noemen geen namen) al met zijn spullen het podium op. Wij moeten het licht nog doen. Mijn coach die voor deze doorloop naar het theater is gekomen, gaat weer weg omdat hij wegens budgettaire redenen niet mee mag eten. Ik vreet mijn tranen op. Ik wil niet dat hij weg gaat. Maar ik ben te koppig dat ik vraag of hij blijft.
Ik ben klaar met de doorloop en ik ben al doodop. Naar de kleedkamer en de droogkap op het haar. Na een tijdje moet ik daar mee stoppen als ik nog op tijd bij het eten wil zijn. Twee krullen doen het niet. Dat is de hele try-out tour nog niet voorgekomen. Waarschijnlijk zweet van het trap op trap af hollen. Het zijn 5 trappen naar het podium. Ook dodelijk vermoeiend, maar dat is voor iedereen hetzelfde, alhoewel ik moet een paar keer extra vanwege de hoeveelheid spullen die ik op het podium moet zien te krijgen en ik ben natuurlijk maar in mijn eentje. Er volgt een gevecht op leven en dood met mijn haar. Ik win. Weer energie verspilt.
Dan sta ik op tijd dus om 17:30 in de eetzaal. Niemand. Pas om kwart voor 6 hoor ik dat het eten is uitgesteld tot 6 uur en kan ik dus ook niet meer voor het eten mijn make up doen. In de eetzaal om 6 uur krijg ik mijn eten pas om half zeven. Nu heb ik nog maar 15 minuten om het op te eten. Ik probeer me te ontspannen. Ik ben de beste. Ik ben de beste. Laat je niet kisten.
Daarna make-up en jurk. Maar nu wil iemand mij filmen en vragen stellen. Het is mijn vriendin Erga. Ik vind haar lief en ik zie haar als een zus die me altijd geholpen heeft en ik ben te van de wereld om te beseffen dat dit niet het juiste ogenblik is. Als ze uiteindelijk de kleedkamer verlaat heb ik nog meer achterstand opgelopen.
De make-up zit erop. Lippen doe ik als laatst. We gaan de jurk aantrekken. Tijdens het aantrekken van de jurk beginnen de diaree aanvallen. Ook dat laat ik gelaten over me heen komen. Twee keer naar het twalet. Het vertraagd de boel en ook al vreet het energie het is niet de eerste keer dat we zoiets meemaken dus we laten het maar gebeuren.
Dan komt iemand van de techniek nieuwe batterijen in mijn zender stoppen. Dan is mijn coach er weer en die helpt me met de zender. Als die er in zit en de jurk erover heen hangt zegt hij toi toi toi en verlaat mijn kleedkamer. Ik doe mijn oorbellen in en ontdek dat die tegen de microfoon aan hangen. Ik vlucht de gang op en kan nog net mijn coach tegenhouden. Hij helpt me weer.
Maar hij is ook duidelijk gespannen. De tijd begint nu echt te dringen. Gitaar en ukelele stemmen. Lippen stiften, Bloemen in mijn haar. En dat terwijl de directeur van het festival me eigenlijk al mee naar boven wil nemen naar het podium. Ik ben dus echt NET op tijd klaar. Dat is geen goede voorbereiding. Dat weet ik.
Dat is de slechts mogelijke voorbereiding.
En dan te bedenken dat ik al om 13:00 in het theater was...
Ik sta in de coulissen. Ik heb geen tijd meer. Ik ben moe. Ik put uit reserves. Mijn opkomst is al gelijk niet wat het moet zijn. Ik ben onder de indruk van de zaal, terwijl de zaal onder de indruk moet zijn van mij. Ik voel me ongemakkelijk met het lange opkomst applaus en zet mijn eerste grap te vroeg in en hij valt dood. Nog nooit voorgekomen tijdens de try-out tour. Waarom nu. Maakt niet uit. Doorgaan. De volgende grappen gaan wel en we doen onze opening zonder kleerscheuren.
Op naar de kubussen ook dat gaat goed, de overgang naar het liedje gaat ook nog. Het liedje speel ik foutloos, ik zit dus lekker in me vel. Daarna volgt een combinatie van onzekerheden aan mijn kant en een ongewenste respons uit het publiek. Ik ben niet instaat om ze zo te pakken dat ik er echt lol in ga krijgen en moet dus net doen alsof ik er lol in heb. Ik raak de zaal niet kwijt, maar ze blijven op hun hoede. Ik denk ze willen me dood hebben, maar het zal ze niet lukken.
In de derde conference valt de meest belangrijke grap dood. Nog nooit eerder overkomen. Wat een rare zaal is dit. Dit ken ik helemaal niet. Ik ga iets te hard door want ik wil naar de veilig grond van het laatste gedeelte van de derde conference: De zamenzang. En ja hoor daar krijg ik ze weer allemaal mee. Zaal licht aan. Slotgrappen. Slotlied. Licht uit. Het applaus is balsem op de ziel. Ik ben ze niet kwijt geraakt. Ik denk dat ik beter kan, maar dat ik toch ook heb laten zien dat ik iets kan en aangezien ik de beste ben, moet dat in mijn optiek genoeg zijn. Zo kan ik in de finale een NOG betere voorstelling spelen.
De finale die er voor mij nooit is gekomen omdat de jury in mijn optreden niet zag dat ik helemaal alleen op het podium stond. Dat ik de zaal ondanks zijn terughoudendheid en dus ondanks zichzelf heb overwonnen. Dat ik mezelf begeleide. Dat ik zong als een nachtegaal en dat er uitzonderlijke vondsten in mijn teksten zaten. Dat ik nooit een opleiding heb gehad. Dat ik nog maar 2 jaar met cabaret bezig ben en dus nog enorme veel potentie tot groei heb. En natuurlijk zijn er geen punten voor het feit dat je transseksueel in transitie bent en dus de helft minder energie hebt vanwege die vermaledijde hormoonkuur. En natuurlijk zijn er al helemaal geen punten voor wat ik allemaal in mijn leven heb moeten overwinnen om tot dit punt te komen. Voor hun was ik een trans in een soepjurk die probeerde leuk te zijn en die het niet echt was, of wat ze nog meer uit de duim hebben gezogen om achteraf hun beslissing te rechtvaardigen.
Maar wat de jury niet ziet, dat zie ik wel, en waar ik van de jury geen punten krijg moet ik niet verzuimen trots te zijn op mezelf, want alhoewel ik bij lange na niet gehaald heb, wat ik dacht te gaan halen, is het inderdaad bijzonder knap dat ik die zaal ondanks mijn stress en mijn vermoeidheid niet ben kwijtgeraakt. Daar is naast talent een enorme berg vakmanschap voor nodig. Het is bijzonder knap om als singer-songwriter jezelf in twee jaar tijd om te scholen tot cabaretière en dan zo ver te komen tijdens zo'n festival. Het is bijzonder knap dat ik als iemand zonder talent voor gitaarspel en zingen die kwaliteiten toch heb ontwikkeld. Als je weet waar ik vandaan kom, dan is dit een droom die is uitgekomen. Er is niks verloren. Het begint pas. Want ik ben feitenlijk niets meer kwijt geraakt dan mijn eigen illusie dat ik een jury kon overtuigen van het feit dat ik de beste was. Dat is een moment opname. Het leven is meer dan een moment opname.
Ik weet wat ik kan
Ik weet wie ik ben.
Ik weet wat ik ben.
En aangezien ik weet
wat het is om
niet te weten wat je kan.
Niet te weten wie je bent.
Niet eens te weten wat je bent.
Daarom weet ik
hoe geweldig het is om
te weten wat je kan
te weten wie je bent
en te weten dat ik een vrouw ben.
En meer hoef ik eigenlijk
niet te weten.
Flink zijn nu.
vrijdag 8 april 2011
Openbaar verslag van rouwverwerking
Waarom blog ik. En waarom ben ik dan ook nog eens zo eerlijk?
Ik ben ervoor gegaan zoals dat heet. Het was de dood of de gladiolen. Zo voelt dat dus zonder gladiolen.
Natuurlijk had ik ook kunnen winnen. Ik was er dicht genoeg bij. Maar de jury zag het niet. Dikke vette blunder.
Als ik beter ben dan de rest dan zal dat moeten blijken en daar is dit leven voor. Want het stop niet hier.
Als er iemand is die ik verder nog iets moet uitleggen omdat hij of zij denkt het niet te snappen, dan moet ik je teleurstellen. Want je snap het of je snapt het niet. Uitleggen heeft geen zin. Nadenken werkt veel beter.
Maar omdat ik geschrokken ben van de onnadenkende reactie op mijn onnadenkendheid zal ik in de toekomst toch proberen meer pogingen te ondernemen om voor jullie te denken, want ik kan de interpretatie van mijn werk niet aan stervelingen overlaten.
Het doet er blijkbaar toe wat ik zeg. Dat wist ik niet.
Ik ben ervoor gegaan zoals dat heet. Het was de dood of de gladiolen. Zo voelt dat dus zonder gladiolen.
Natuurlijk had ik ook kunnen winnen. Ik was er dicht genoeg bij. Maar de jury zag het niet. Dikke vette blunder.
Als ik beter ben dan de rest dan zal dat moeten blijken en daar is dit leven voor. Want het stop niet hier.
Als er iemand is die ik verder nog iets moet uitleggen omdat hij of zij denkt het niet te snappen, dan moet ik je teleurstellen. Want je snap het of je snapt het niet. Uitleggen heeft geen zin. Nadenken werkt veel beter.
Maar omdat ik geschrokken ben van de onnadenkende reactie op mijn onnadenkendheid zal ik in de toekomst toch proberen meer pogingen te ondernemen om voor jullie te denken, want ik kan de interpretatie van mijn werk niet aan stervelingen overlaten.
Het doet er blijkbaar toe wat ik zeg. Dat wist ik niet.
donderdag 7 april 2011
Huilen
De diva zat dronken van verdriet achter haar scherm en schreef een aantal meningen op over de Jury en nog een paar aardse zaken en paste daarbij geen enkele vorm van zelfcensuur toe. Dat vond ze open. Dat vond ze eerlijk. En omdat het haar mening was dat haar een allesomvattend en overrompelend onrecht was aangedaan, kon zij niets anders doen dan daar weer over-compenserend eerlijk op reageren.
Achteraf gezien was dat gewoon een beetje dom.
En niet de moeite waard.
Over mensen met een Mening
Het zegt niks.
Het is maar een mening
het is geen verplichting
een contract of een lening
Een mening is fictie
Een mening is de waan
en kan niet los
van de denker bestaan
Met een mening
of een uitspraak
begint een gevecht
maar er is nog nooit
een pleit mee beslecht
wacht met die mening
reageer niet verbeten
en zoek de intentie
denk niet alles te weten
Is je mening je thuis
ben je er erg aan gehecht
Is je mening een burcht
is je slotgracht gedregd?
Geen begin geen einde
niet krom of recht
literatuur of lectuur
falsificatie of echt
waar of niet waar
gelogen, oprecht.
laat de tijd maar oordelen
over wat een mens zegt
Laat de mensen maar praten
maar wees altijd beducht
een mening is ego
een mening is lucht
Je mening kan veranderen
kan opgaan in rook
kan jij daar mee leven
dan kan ik het ook.
woensdag 6 april 2011
Voorlopige verslag Halve finale
Het is 8:21 in de ochtend en alhoewel ik laat naar bed ben gegaan, want we hebben nog even zitten napraten, kan ik nu al niet meer verder slapen, dat doe ik vanmiddag wel, dan val ik vast om.
Ik weet nog niet of ik dit stukkie ga laten staan, maar voor de mensen die nog even het blog checken om te weten hoe het gegaan is, wil ik dit even kwijt. Het ging niet zo goed als ik zou willen, het ging niet zo slecht als ik waar ik bang voor was. Ik heb een zeer respectabele voorstelling gegeven. Ik ben niet op mijn bek gegaan. Ik wilde meer, maar meer zat er blijkbaar niet in.
Het was wel ontzettend mooi om te doen. Ik heb een beetje medelijden met alle mensen van de organisatie, de technici, de jury. Ok die laatste mogen een oordeel vellen, maar zij mogen niet zelf spelen, en dat is echt het allermooiste om te doen.
Ik heb er van genoten en ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik in het Nieuwe de La Mar op het podium van de Mary Dresselhyus zaal heb gestaan en gespeeld heb voor 500-600 mensen die ik redelijk vermaakt heb.
Ook als het hier ophoud was het een ervaring die mijn leven in het jaar van mijn transitie, enorm veel kleur en onkende spanning heeft voorzien. Vanavond nog meer spanning. Dan horen we of we het gered hebben of niet.
Leuk moment. Alles is nog mogelijk.
Ik weet nog niet of ik dit stukkie ga laten staan, maar voor de mensen die nog even het blog checken om te weten hoe het gegaan is, wil ik dit even kwijt. Het ging niet zo goed als ik zou willen, het ging niet zo slecht als ik waar ik bang voor was. Ik heb een zeer respectabele voorstelling gegeven. Ik ben niet op mijn bek gegaan. Ik wilde meer, maar meer zat er blijkbaar niet in.
Het was wel ontzettend mooi om te doen. Ik heb een beetje medelijden met alle mensen van de organisatie, de technici, de jury. Ok die laatste mogen een oordeel vellen, maar zij mogen niet zelf spelen, en dat is echt het allermooiste om te doen.
Ik heb er van genoten en ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik in het Nieuwe de La Mar op het podium van de Mary Dresselhyus zaal heb gestaan en gespeeld heb voor 500-600 mensen die ik redelijk vermaakt heb.
Ook als het hier ophoud was het een ervaring die mijn leven in het jaar van mijn transitie, enorm veel kleur en onkende spanning heeft voorzien. Vanavond nog meer spanning. Dan horen we of we het gered hebben of niet.
Leuk moment. Alles is nog mogelijk.
zondag 3 april 2011
Wad Way Theaterkerk
Met wat coaching de dag vooraf een aantal punten van aandacht bepaald en die hebben we uitgevoerd en als je de video terugziet dan ziet dat er helemaal niet raar uit. Het klopt. Je mag op dat podium de idioot uit hangen.
Dit optreden verliep dus zeer goed. Weer denk ik dat ik weet wat ik moet doen en alhoewel ik het natuurlijk niet helemaal weet voel je wel dat je dichter en dichter bij een constante prestatie komt. Ik krijg een staande ovatie, en iedereen is blij. Ik vind het heerlijk en ook genant als het gebeurt. Weet nog niet hoe ik daar goed mee om moet gaan, maar een prettig gevoel geeft het wel.
De conclusie is dat we klaar zijn voor de halve finale. Dat we weten wat we gaan doen. Dat we weten hoe we dat gaan doen. En als er mensen zijn die dat niet leuk vinden, dan moet ik daar vrede me hebben. Dit is zo'n beetje het beste wat ik nu in me heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)