Dinsdag 5 april kwam ik om een uurtje of 1 aan in het Nieuwe de La Mar. Gelukkig had iemand me verteld waar de artiesteningang zat, anders had ik die nooit gevonden. Iemand van de organisatie (we noemen natuurlijk geen namen) zegt me dat ik erg vroeg ben. Dat vind ik nooit leuk. Ik wil graag horen dat ik fijn op tijd ben. Hier eten we om half zes. Ok.
En natuurlijk was ik ruim op tijd want ik had het vermoeden dat in een dergelijk groot theater de afstand tussen de kleedkamers en het toneel behoorlijk moest zijn, en ik met al mijn spullen op het toneel verwacht werd om 14:00. Daar was ik extra op gewezen. Zorg dat je klaar staat met je spullen in de coulissen zodat we gelijk kunnen beginnen. Ik wil in alles aantonen dat ik een eerste klas professional ben.
Om 14:30 was er nog niemand die met me wilde beginnen. Had iets met de vakbond te maken. En als we beginnen staat die vleugel nog steeds irritant op het midden van het podium.
Maar het is wel mijn halve finale. Ik ben gespannen. Dit vreet wel aan je. Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dus je gaat verder. We laten ons niet kisten. Tijdens mijn soundcheck komt de act na mij (we noemen geen namen) al met zijn spullen het podium op. Wij moeten het licht nog doen. Mijn coach die voor deze doorloop naar het theater is gekomen, gaat weer weg omdat hij wegens budgettaire redenen niet mee mag eten. Ik vreet mijn tranen op. Ik wil niet dat hij weg gaat. Maar ik ben te koppig dat ik vraag of hij blijft.
Ik ben klaar met de doorloop en ik ben al doodop. Naar de kleedkamer en de droogkap op het haar. Na een tijdje moet ik daar mee stoppen als ik nog op tijd bij het eten wil zijn. Twee krullen doen het niet. Dat is de hele try-out tour nog niet voorgekomen. Waarschijnlijk zweet van het trap op trap af hollen. Het zijn 5 trappen naar het podium. Ook dodelijk vermoeiend, maar dat is voor iedereen hetzelfde, alhoewel ik moet een paar keer extra vanwege de hoeveelheid spullen die ik op het podium moet zien te krijgen en ik ben natuurlijk maar in mijn eentje. Er volgt een gevecht op leven en dood met mijn haar. Ik win. Weer energie verspilt.
Dan sta ik op tijd dus om 17:30 in de eetzaal. Niemand. Pas om kwart voor 6 hoor ik dat het eten is uitgesteld tot 6 uur en kan ik dus ook niet meer voor het eten mijn make up doen. In de eetzaal om 6 uur krijg ik mijn eten pas om half zeven. Nu heb ik nog maar 15 minuten om het op te eten. Ik probeer me te ontspannen. Ik ben de beste. Ik ben de beste. Laat je niet kisten.
Daarna make-up en jurk. Maar nu wil iemand mij filmen en vragen stellen. Het is mijn vriendin Erga. Ik vind haar lief en ik zie haar als een zus die me altijd geholpen heeft en ik ben te van de wereld om te beseffen dat dit niet het juiste ogenblik is. Als ze uiteindelijk de kleedkamer verlaat heb ik nog meer achterstand opgelopen.
De make-up zit erop. Lippen doe ik als laatst. We gaan de jurk aantrekken. Tijdens het aantrekken van de jurk beginnen de diaree aanvallen. Ook dat laat ik gelaten over me heen komen. Twee keer naar het twalet. Het vertraagd de boel en ook al vreet het energie het is niet de eerste keer dat we zoiets meemaken dus we laten het maar gebeuren.
Dan komt iemand van de techniek nieuwe batterijen in mijn zender stoppen. Dan is mijn coach er weer en die helpt me met de zender. Als die er in zit en de jurk erover heen hangt zegt hij toi toi toi en verlaat mijn kleedkamer. Ik doe mijn oorbellen in en ontdek dat die tegen de microfoon aan hangen. Ik vlucht de gang op en kan nog net mijn coach tegenhouden. Hij helpt me weer.
Maar hij is ook duidelijk gespannen. De tijd begint nu echt te dringen. Gitaar en ukelele stemmen. Lippen stiften, Bloemen in mijn haar. En dat terwijl de directeur van het festival me eigenlijk al mee naar boven wil nemen naar het podium. Ik ben dus echt NET op tijd klaar. Dat is geen goede voorbereiding. Dat weet ik.
Dat is de slechts mogelijke voorbereiding.
En dan te bedenken dat ik al om 13:00 in het theater was...
Ik sta in de coulissen. Ik heb geen tijd meer. Ik ben moe. Ik put uit reserves. Mijn opkomst is al gelijk niet wat het moet zijn. Ik ben onder de indruk van de zaal, terwijl de zaal onder de indruk moet zijn van mij. Ik voel me ongemakkelijk met het lange opkomst applaus en zet mijn eerste grap te vroeg in en hij valt dood. Nog nooit voorgekomen tijdens de try-out tour. Waarom nu. Maakt niet uit. Doorgaan. De volgende grappen gaan wel en we doen onze opening zonder kleerscheuren.
Op naar de kubussen ook dat gaat goed, de overgang naar het liedje gaat ook nog. Het liedje speel ik foutloos, ik zit dus lekker in me vel. Daarna volgt een combinatie van onzekerheden aan mijn kant en een ongewenste respons uit het publiek. Ik ben niet instaat om ze zo te pakken dat ik er echt lol in ga krijgen en moet dus net doen alsof ik er lol in heb. Ik raak de zaal niet kwijt, maar ze blijven op hun hoede. Ik denk ze willen me dood hebben, maar het zal ze niet lukken.
In de derde conference valt de meest belangrijke grap dood. Nog nooit eerder overkomen. Wat een rare zaal is dit. Dit ken ik helemaal niet. Ik ga iets te hard door want ik wil naar de veilig grond van het laatste gedeelte van de derde conference: De zamenzang. En ja hoor daar krijg ik ze weer allemaal mee. Zaal licht aan. Slotgrappen. Slotlied. Licht uit. Het applaus is balsem op de ziel. Ik ben ze niet kwijt geraakt. Ik denk dat ik beter kan, maar dat ik toch ook heb laten zien dat ik iets kan en aangezien ik de beste ben, moet dat in mijn optiek genoeg zijn. Zo kan ik in de finale een NOG betere voorstelling spelen.
De finale die er voor mij nooit is gekomen omdat de jury in mijn optreden niet zag dat ik helemaal alleen op het podium stond. Dat ik de zaal ondanks zijn terughoudendheid en dus ondanks zichzelf heb overwonnen. Dat ik mezelf begeleide. Dat ik zong als een nachtegaal en dat er uitzonderlijke vondsten in mijn teksten zaten. Dat ik nooit een opleiding heb gehad. Dat ik nog maar 2 jaar met cabaret bezig ben en dus nog enorme veel potentie tot groei heb. En natuurlijk zijn er geen punten voor het feit dat je transseksueel in transitie bent en dus de helft minder energie hebt vanwege die vermaledijde hormoonkuur. En natuurlijk zijn er al helemaal geen punten voor wat ik allemaal in mijn leven heb moeten overwinnen om tot dit punt te komen. Voor hun was ik een trans in een soepjurk die probeerde leuk te zijn en die het niet echt was, of wat ze nog meer uit de duim hebben gezogen om achteraf hun beslissing te rechtvaardigen.
Maar wat de jury niet ziet, dat zie ik wel, en waar ik van de jury geen punten krijg moet ik niet verzuimen trots te zijn op mezelf, want alhoewel ik bij lange na niet gehaald heb, wat ik dacht te gaan halen, is het inderdaad bijzonder knap dat ik die zaal ondanks mijn stress en mijn vermoeidheid niet ben kwijtgeraakt. Daar is naast talent een enorme berg vakmanschap voor nodig. Het is bijzonder knap om als singer-songwriter jezelf in twee jaar tijd om te scholen tot cabaretière en dan zo ver te komen tijdens zo'n festival. Het is bijzonder knap dat ik als iemand zonder talent voor gitaarspel en zingen die kwaliteiten toch heb ontwikkeld. Als je weet waar ik vandaan kom, dan is dit een droom die is uitgekomen. Er is niks verloren. Het begint pas. Want ik ben feitenlijk niets meer kwijt geraakt dan mijn eigen illusie dat ik een jury kon overtuigen van het feit dat ik de beste was. Dat is een moment opname. Het leven is meer dan een moment opname.
Ik weet wat ik kan
Ik weet wie ik ben.
Ik weet wat ik ben.
En aangezien ik weet
wat het is om
niet te weten wat je kan.
Niet te weten wie je bent.
Niet eens te weten wat je bent.
Daarom weet ik
hoe geweldig het is om
te weten wat je kan
te weten wie je bent
en te weten dat ik een vrouw ben.
En meer hoef ik eigenlijk
niet te weten.
Flink zijn nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten