Mobiel film bloggen voor oma.

'Marlin en thomas zingen voor sinterklaas' bekijken op YouTube

Bikerbabe

Optreden

In de hoofdmeester in haarlem

Port in haarlem

Tweede operatie

In het bed tegenover mij ligt een oude dikke duitse zeug; een misselijk makende homp vlees met hangtieten zo groot als varkensblazen die als zinloze sloopkogels onder haar al even zo gigantische oksels bungelen, in voor mij onverstaanbaar duits te rochelen, dat ze al 10 jaar ziekenhuis in en uit gaat. Ik steek een koptelefoon van 200 euro in mijn smartphone en terwijl ik met de benen opgetrokken onderuitzak om dit ontluisterende schouwspel aan mijn blikveld te ontrekken, luister ik naar "celebration" van kool en gang.
In het bed naast haar ligt een gecastreerde vent en samen hebben ze besloten dat het raam altijd open moet staan. Gisteren werd een bedeeste pruik afgeleverd voor het bed naast me. Geen meiden hier zoals ik. Jammer.


Zojuist wordt de pruik zonder pruik als spiksplinter nieuwe vrouw onze vierpersoons kamer opgereden. De zuster begint tegen haar te schreeuwen dat ze niet mag eten en drinken, maar ze is nog te ver heen om het te begrijpen. Ik was het dan ook glad vergeten dat ik dat drie maanden geleden ook niet mocht. Ik ga morgen naar huis en als het me gegeven is kom ik hier nooit meer terug. Ik heb te doen met de nieuwbakken vrouw.

Nu een dag later.

Wat is de operatie toch zwaar. Maar voor haar helemaal. Zij kan gelijk aan de antibiotica en er wordt haar verteld dat ze 5 dagen niet mag eten. Later krijgt ze ook nog te horen dat ze ook niet mag drinken. Tot de operatie is een transitie voor een trans wat geitenneuken is voor een bok. Je dagelijkse ding. Zo'n neo vagina is echt iets voor pro's. Voor de mensen die het nog niet begrijpen. Men had de endeldarm geraakt, snel weer dicht genaaid maar als er dikke poep doorheen zou komen zou die kunnen knappen. Een van de vijf grote complicaties die mij alle 5 bespaard zijn gebleven net als het compleet bebloede nachthemd van vannacht.

Visite. 6 witte jassen werken zich tegelijk door de brede deur. De oberartzin zegt dat de cheffin het had gezien en had gezien dat het goed was. Ik haalde mijn schouders op wat mij op de reprimande "oh u denkt daar anders over?" kwam te staan. Ik wilde alleen maar zeggen:"ik heb nog geen mening" Maar wederom ontbrak het mij aan genoeg vaardigheid in het duits om de poging ook maar te durven wagen met 6 doktoren voor me neus. Jammer. Want ik ben heel blij met deze mensen. Ik ben alleen niet dol op ziekenhuizen. Deze operatie kan ik op dit moment niemand aanbevelen. Ik hoop dat ooit zal blijken dat dit een goede beslissing was.Ontbijt op bed vind ik wel heel leuk. Dat zal altijd zo blijven.

Tom is ziek

Mobiel bloggen met de andriod. Moet je ook een keer gedaan hebben.

Liedje voor Haarlem Roze stad

Zie video op Facebook

Een week naa de operatie

Een week geleden lag ik op de operatie tafel. Plaatselijk verdoofd EN onder volledige narcose. Ik ging onder om 7:30 en werd wakker om 13:30. Dat weet ik want het eerste wat ik zag was een klok. Het eerste wat ik hoorde was een zuster die me vertelde dat het klaar was en mijn kruis in witverband waar de deken overheen ging waarna ik naar eigen idee klaar wakker,  terug naar de afdeling word gereden. Je denkt dat je klaar wakker bent, maar je bent het niet. Toch was ik mailtje aan het versturen toen de doktor binnen kwam.

Maar dat is nu allemaal een week geleden................

Alleen de plaspijp heb ik nog. Ik bedoel: van alle buisjes die een week gelden nog aan mij hingen is alleen het blaas katheter nog over. Ik voor plassen al een week niet naar de wc.

Ik ben nu wel ingeburgerd in het ziekenhuis. Eerst heb je te weinig tijd om het ziekenhuis te leren kennen en dan lig je 4 tot 5 dagen op je bed en ben je compleet afhankelijk en dan leer je eigenlijk alleen maar je bed en de procedures kennen, maar je weet niet waar op de gang het heerlijke gekoelde water staat waar je anderen mee ziet binnenkomen.

Maar nu heb ik zelf een spa fles gevuld met de frambozen siroop die ik had megenomen en daarna afgetapt met dat gekoelde bronwater wat ze op de gang hebben staan. Heerlijk!!! Daarna ben ik de gang volledig afgelopen. Training. Morgen 2 keer. Dag daarna 4 keer.

Vannacht goed geslapen, maar nu word ik in eens heel erg moe....

the organ

I have got a brand new organ,
That is not yet ready to play,
It's still rapped up and bandages.
But I will touch the thing one day.
And then I will be a virtuoso
Then I will have it all my way,
The organ will be mine, and mine forever
The organ's here to stay.

I had wished for the organ
twenty years ago today
The organ  is my dream
the organ is Okay
The organ is my wishing well
takes me higher everyday,
the organ will take me to heaven
no matter what the people say.

Operatie in Duitsland

Ik heb een geslachtsaanpassende operatie ondergaan in een duitsziekenhuis.
Er staat een brandmerk boven mijn doos: made ik germany. Mijn doos is van een duitse degelijkheid. Vergeet even die degelijkheid. Duitsers zijn net mensen dus ook prutsers net als wij.

Niet dat ze me doos verpruts hebben, dat weet ik nog niet. Er zit verband om heen en ik ben er zeker van dat het eruit ziet alsof er een handgranaat in mijn kruis is ontploft.

Het is nu drie nachten na de operatie. Ik voel me redelijk, maar dat is als je het vergelijkt met hoe ik me voelde na de operatie. Niet als je het vergelijkt met hoe ik me voelde toen ik hier binnenkwam. Toen kon ik bijvoorbeeld lopen... Dat kan ik niet meer.

Als ik nu zou opstaan zakte ik zo door mijn benen heen nog los van de duizeligheid die het gevolg is van een vertraagde bloedsomloop omdat ik al dagen op mijn rug lig.
1 keer reeds mogen meemaken. Geen pretje.

Maar het is natuurlijk ook geen kattedrek. Het hing daar allemaal gezond te wezen, maar het is allemaal omgelegd. De ballen en de balzak worden gewoon verwijderd. Dat is nummer 1. Ik ben dus gecastreerd. De afgelopen 2 jaar was ik al chemisch  gecastreerd, dus daar zag ik niet tegen op.

Dan snijden ze de zwellichamen uit de penis en vouwen de huid terug in een opening die ze maken onder waar de balzak ooit zat, ondertussen verkorten ze de plasbuis en die bouwen ze ook in het systeem.

Daar zijn ze ongeveer 6 uur mee bezig en dan moet ik over 8 weken nog een keer terug komen. Want in amsterdam proberen ze het in 1 keer te doen en dat lukt nooit, maar dat weten ze hier in duitsland dus doen ze het in twee keer. Dat natuurlijk wel even koppie koppie gebruiken van die duitsers.

Ik lig in mijn bed en zie dat het een stalen bed is. Zouden ze de fiets van mijn oma hebben omgesmolten.....

Je bent ook niet zomaar weg hier. In duitsland lig ja na de operatie nog 2 weken in het ziekenhuis.

Wat vind ik ervan? Ik vind het kan stoer dat ik het gedaan heb. Ik lig te genieten van het vooruitzicht hier weg te zijn, en van het voorruitzicht er helemaal mee klaar te zijn. Maar je moet realistisch zijn. Dat duurt dus nog even. Want eerst moeten we gaan dilateren. Dat betekend dat ik met een dildo het gat (vagina wil ik het daarom nog niet noemen) op te rekken. Als je daar een paar weken mee bezig bent dan moet je daar weer mee stoppen want je krijg dan je tweede operatie, en volgens een vriendin die precies dezelfde operatie heeft ondergaan, dan kan je na die operatie weer opnieuw beginnen. Nou ik ga hier half augustus weg. Dus eind oktober begin november heb ik de tweede operatie. Januari ben ik dus lekker op weg met dilateren.... Het is nu nog geen augustus. het is zondag 31 juli 2011.

En dat terwijl ik ook alweer zo'n drie jaar met dit proces bezig ben.
Je moet het wel echt willen. Zonder de juiste motivatie hou je dit niet vol.
Of zoals een goede vriendin van me zij. Je doet dit niet voor je lol.

En dan wil je natuurlijk ook nog een borst operatie.... maar niet hier....

Scheisse

Twee nachten na de operatie. Al beter geslapen. Gevochten voor comfort, drie keer gevonden  toen geslapen. Dat was meer dan gisteren. Toen lag ik de hele nacht wakker en had ik pijn in mijn rug en in mijn darmen. Dat werd minder als ik op mijn zij ging liggen maar dat durfde ik eigenlijk niet.

Vandaag gaat het verband er voor het eerst af, en voor de gelegenheid maken ze dan gebruik om je even leeg te laten lopen. Je word om kwart over zes wakker gemaakt om een laxeer middeltje te nemen waar je dan zo ongeveer tussen 7 en half acht bed van onderschijt. Ik werd op een poep stoel gezet en daarna de badkamer ingereden. En daar kreeg ik last van duizeligheid, ik dacht dat ik dood ging. Ik werd weer op mijn bed geled en het bed werd gekanteld zodat ik met mijn hoofd naar beneden lag. Toen ging het weer weg.

Schijnt heel normaal te zijn als je zolang op bed hebt gelegen. Het bloed komt even niet meer tot je hoofd. Tering ik wil bloed in mij hoofd. Dat voelt raar!!!

 Ik heb voor de eerste keer nieuw verband gekregen. Dat betekend dat de bloed drains er uit zijn. Weer een paar slangen minder aan mijn lijf. Ik heb nu alleen nog de pies zak maar die zal ik houden tot het einde van mijn verblijf.

Op de kamer schijt ik weer mijn bed vol en nu zit ik weer met vies verband. Ik kan de dokter niet garanderen dat ik niet nog een paar keer het bed onder schijt dus hij stelt voor het verband morgen ochtend vroeg te wisselen.

Es is scheisse aber nicht slim.  En dat bedeuted dan dat het niet erg is.


Ik wil graag met mijn moeder bellen maar die snapt niet dat ze der computer gewoon aan moet laten staan. Denk ik

Woensdag

Om 6 uur opgestaan. En een uurtje later reden we weg. Daarna vloog de tijd. Aanmelden ging prima, alleen versta ik de mensen maar half, en dat is vooral lastig als ze je de weg proberen te wijzen in een ziekenhuis dat is gebouwd als een labyrint. En je moet naar urologie, en naar anethesie en je moet plassen en je moet bloed af tappen, en daarna mag je beginnen met clean prep. Een drankje waar je kotsmisselijk van word en waarvan je geacht word ongeveer 2,5 liter van weg te drinken en snel ook een beetje. Ik doe zo ongelofelijk mijn best maar ik krijg het spul niet weg. En wat je ook doet je ontkomt er niet aan dat die mensen denken dat je ze makkelijk kunt verstaan met dat brabbel taaltje van ze. Nou what ever you do. Don't mention the war. I think I mentions it once, but I think I got away with it. Operatie duur 4 tot 5 uur en start morgenochtend om 7:30 waarna ik waarschijnlijk een week voor dood op een bed zal liggen, daarna een week voor half dood en daarna laten ze me weer vrij. Ik kan niet wachten. Ik wil weg hier. Dat is toch geen slechte houding toch.....

Wat je gemist hebt.

Het is nu 27 juli dus ik heb zo'n anderhalve maand niks van me laten horen. Er zijn best leuke dingen gebeurt die de moeite van het bloggen waard waren, maar het kwam er niet van. Ik heb bijvoorbeeld een heel leuk optreden gedaan tijdens de Roze Zaterdag in Groningen, maar de belangrijkste gebeurtenis is natuurlijk dat ik een nu een vriendje heb. Ik kan niet vertellen wie het is, want het is geheim. Maar Merel heeft iemand gevonden en dat vreet tijd en energie. Tijd en energie die waarschijnlijk anders in dit blog zou hebben gestoken. Het zij zo.

We staan nu aan de vooravond van een belangrijke gebeurtenis. De gebeurtenis waarbij vrouwen zoals ik altijd de neiging hebben het overdreven te documenteren. De geslachtaanpassende operatie of zoals de duitsers zeggen geslechtsangleichende operation man zur frau. Want we gaan naar Duitsland. Bij Venlo de grens over in oostelijke richting en je komt in Krefeld. Daar zal een chirurg mij castreren waarna zij mijn piemel naar binnen zal vouwen op een manier dat het aldus onstane gat op een vagina gaat lijken. Zeer knap dat ze dat kunnen en een uitkomst voor mij.

Morgen ochtend om 10 uur met koppel en veldfles melden op de stormbaan in Krefeld. Dus moeten we om O 700 uur weg rijden. Met strombaan bedoel ik dus ziekenhuis. En koppel en veldfles zijn de gevraagde benodigheden zoals de vribrator, de miederhosen, of ik twee weken van te voren wil stoppen met hormonen en of ik op dinsdag, dus vandaag, een licht laxeer middel wil nemen en alleen nog maar flussige nahrung tot me wil nehmen. Het zware laxeermiddel krijgen we daar. 

Donderdag volgt de operatie. En vrijdag ben ik beschikbaar voor virtueel bezoek via de skype.
Skype adres : Merel.noomen

Op een mooie pinksterdag.... ging ik langs bij Ans Markus

Foto: Hans Arend de Wit

Op een mooie pinksterdag ging ik langs bij Ans Markus. We hadden al wat heen en weer geemaild maar persoonlijk hadden we elkaar nog nooit ontmoet. Ans heeft heeft het AKF gesponsord met een kunstwerk en ik wilde graag namens de organisatie waar ik zoveel aan te danken heb haar persoonlijk bedanken. Dus ik trek mijn beste jurkje aan, pak mijn ukelelle in en reis af naar haar atelier. Een atelier vol met mensen want het is open atelier dag op het prinseneiland. En wie staat daar te fotograferen? Hans Arend de Wit en als je wilt weten wat voor prachtige foto's die maakt dan moet je maar eens op zijn naam klikken. Zonder pardon zette hij Ans en mij naast elkaar en de foto was al genomen voor je klikklikklik kon zeggen. Het was een heerlijke ongedwongen middag. Het is zo fijn om die gezichten vrolijk te zien worden als je gewoon alleen maar even een liedje gaat staan zingen.....

Fotografie Hans Arend de Wit.

Promotie Filmpje Merel Moistra

De Richard Zandberg Collectie

Fotografie: Richard Zandberg

Cabaret

Eer schijnt een tijd te zijn geweest dat je alleen maar "cabaret" op de poster of in het programmaboekje hoefde te schrijven om de zaal vol te krijgen. Die tijd is voorbij.  Aan wildgroei komt altijd een einde.

Er is een tijd geweest dat elk spel voor de Atari console een dikke hit was. Atari? Ja zo oud ben ik nou. Wat gebeurde er? Iedere gek die "iets" kon programeren die programmeerde een spelletje. De keuze was te groot, de kwaliteit was te laag. De hele markt stortte in.

De verleiding is te groot. Een volle zaal is veel geld. En het is nu crisis. Mensen nemen minder risico. Ze weten ook inmiddels dat het woordje cabaret niet garant staat voor een geweldige avond. Voorkomen kan je het niet. De honger naar cabaret was gewoon onstilbaar. De markt is ingestort. Het zijn de zware dagen voor de kleinkunst.


Het is fout gegaan, want het gaat altijd een keer fout en dan worden mensen voorzichtig. Heel erg voorzichtig.  Zalen programeren dus behoudend om de mensen die nog wel komen niet voor het hoofd te stoten. Deze programmering spreekt de nieuwe generatie theaterbezoekers niet aan waardoor is het theater publiek in rap tempo vergrijst. De theatermakers merken dit en passen hun programma's aan op de wensen van het nieuwe oudere publiek, waardoor zelfs jonge artiesten met relatief succes terugvallen op retro-cabaret.



Toen ik jong was, heerste er vooral verbazing bij de oudere mensen om mij heen hoe truttig die jaren 50 waren geweest. Men snapte zichzelf niet. Men schaamde zich er voor. Dat nooit meer!! Die "ouderen" zijn nu met pensioen. Op plekken waar nu de beslissingen worden genomen zit de generatie die jong was in de jaren vijftig. Voor hun is die tijd, de tijd waarin alles nog goed was, en vermaken zich heerlijk met die retro-zooi.

Maar ooit zullen ook de bejaarden niet meer naar het theater komen en wat dan? Ooit zal er nieuw publiek moeten worden gevonden anders is dit een doodlopende straat.  Ik heb er alle vertrouwen in dat als het moet het gaat gebeuren.

Dat gaan allemaal vanzelf maar kost wel tijd. Het enige wat ik kan doen is me alvast heel goed voorbereiden op de roaring twenties!!!  en geloof het of niet. Ik heb er nu al zo ongeloverlijk veel zin an.

Philip Walkate Zingt + Special Guests - 7 mei 2011

Philip Walkate Zingt + Special Guests - 7 mei 2011

 

Barbara Breedijk, Merel Moistra, Peer Mascini en Philip Walkate treden op in een cabaret- en liedjesavond in Theater Het Perron.
Barbara Breedijk zingt prachtige liedjes in het Engels en het Nederlands, een groot talent. Luister naar haar liedjes op www.myspace.com/barbarabreedijk.
Een nieuwe naam in het cabaretcircuit: Merel Moistra stond recentelijk nog in de halve finale van het Amsterdams Kleinkunstfestival. Bekijk haar site: www.merelmoistra.nl
Ook acteur Peer Mascini zal ons verrassen met een bijzonder gastoptreden! Philip Walkate zingt en praat deze feestelijke avond aan elkaar: www.philipwalkate.com.

Reserveren voor deze bijzondere voorstelling wordt aangeraden!Theater Het Perron, Egelantiersstraat 130, Amsterdam
Reserveren: info@hetperron.nl of bel 020- 3307035 - www.hetperron.nl

Gent

Gent ligt eigenlijk helemaal niet zo ver weg. Je bent er zo. De mensen zijn tof. Het ziet er uit als "buitenland" en het is een hele mooie, niet eens zo heel drukke stad. Dat is wat ik zo'n beetje vast heb weten te stellen tijdens mijn 2 daags verblijf in Gent. Een verblijf dat natuurlijk gespeend was van toeristische activiteiten omdat ik daar was om te werken. Het verzorgen van twee spetterende optredens. De eerst tijdens de revu van het feest concept "Kiss me you Fool" in club Tijuana. En een dag later in de Faja Lobi. De Bed en Breakfast waar ik overnachtte en teven de hoofdsponsor van het feest.

Ik had me nogal druk gemaakt om deze optredens omdat ik me de twee dagen voor mijn vertrek werkelijk hondsberoerd voelde. Ik dacht dat het hooikoorts was. Waarschijnlijk was het een gecombineerde hooikoorts en verkoudheid, die er voor zorgde dat het hooikoorts medicijn maar matig werkte. In middels werkt dat wel en stroom mijn neus niet meer.

Heenreis, supervoorspoedig. Ik kwam precies op de afgesproken tijd aan en ja vanaf dat moment begint de vip behandeling. Je kent de stad niet, weet niet waar je moet zijn, dus ik mocht de rest van de dag als een hondje achter iemand aan lopen. Dat zijn dingen waar een lust slavin als ik enorm van kan genieten.

Leer moment, als je de blower in de auto op 10 zet en je rijd door een buitentemperatuur van ongeveer 23 tot 25 graden heen dan werkt dat als een droogkap. Ik kon om 4 uur de krullers er uit halen en het zat geweldig.

Mijn voorprogramma deed het geweldig! Ik werd er zenuwachtig van. Hernieuwde bewondering verkregen voor Cabaret in Quartet. Je kan de potentie van die groep gewoon ruiken. En de response was er ook naar.  Geweldig!

Mag ik vanaf deze plek ook Philip en Carlo bedanken voor hun aanwezigheid. Heel fijn om jullie weer terug te zien na het festival en tof dat jullie er waren. Het voelde aan als een grote eer.

En dan ik. Nee eerst nog iets over het concept. David (David is de frontman van Hermitage, de man die mij geboekt had, soort van Gentse halfgod, en toch niet echt beroemd wat hem zeer aangenaam maakt in de omgang) vertelde me: "We vragen de gasten om vroeg te komen en we gieten ze vol met Cava." Dat is Gents voor witte wijn met bubbles die wel smaakt als champange maar geen champagne genoemd mag worden vanwege dingen die gevoelig liggen. We praten er maar niet over.

De volgende dag heb ik gehoord dat er ongeveer een halve fles per persoon doorheen gegaan was. Mijn voorstelling ging dan ook heel goed en dat was inderdaad de balsem op de ziel die David voorspeld had.
Daarna feesten, geprobeerd een beetje optijd terug te zijn in de bed en Breakfast Faja Lobi waar ik de volgende dag zou optreden. De volgende dag in mijn huispak op het terras van de Faja Lobi ontbeten en daarna mijn collega's van het Cabaret uitgezwaaid, en toen weer mijn nest in gedoken. De woorden die ik probeerde te spreken tijdens het ontbijt kwamen er zeer schor uit. Oeps als dat maar goed gaat vanaaf.

We wisten niet wat we konden verwachten. De eigenaar van de Faja Lobi zei dat meestal bij concerten (zeker als het mooi weer was) en dat was het, iedereen buiten bleef zitten. Ik heb 1 rondje met mij ukelele over het terras gelopen en de helft van het terras kwam gezellig mee naar binnen en ik heb ze daarna 1 uur lang binnen gehouden en geleerd dat ook als de mensen er niet voor betalen ze me grappen nog steeds leuk vinden.

En nu ben ik weer thuis en ik ben blij dat ik de rit heb overleeft en heel bij dat ik vorige week geen zelfmoord heb gepleegd, want anders had ik dit niet mogen meemaken. Even aan denken  als ik weer eens die neiging heb. Het wordt alleen maar leuker.

En tot slot nog dit. Een kort bericht voor alle nieuwe vrienden in Gent. Vrienden ik mis jullie nu al enorm. Maar onthoud dat als je me nodig hebt (en je kunt het betalen) Dan kan ik dus (in princiepe) binnen 2,5 uur voor je neus staan met een ukelle in mijn handen. En dat is een troostrijke gedachte.  Ik stel vast dat er een band is tussen Merel en Gent, die niet zo makkelijk te verbreken is. Ik zal terug blijven komen, dat beloof ik u!

Groetjes

Merel Moistra

Ps voor intimie:  David heeft me nog een geweldige mop verteld over cultuurverschillen waar ik twee dagen lachend van in slaap ben gevallen, maar hij moet hem echt zelf vertellen hoor, dan is hij het leukst!  Vooral zijn eigen koppige heldenrol in het verhaal is werkelijk hilarisch. Ha ha ha ha, zie je wel. Moet ik alweer lachen.

Het zonnetje in huis

Het is April. Het is boven de 20 graden. De zon schijnt er waait een licht briesje en de berk staat in volle bloei. Iemand met hooikoorts en met een specifieke allergie voor berkenbloesem kan het niet slechter treffen. Maar alhoewel het pijn doet en ik er moe en draaierig van word, blijf ik positief, want de Berk is zo meteen uitgebloeid en ik heb het op dit moment helemaal niet koud!  Het is hier binnen beter dan buiten.

Nou missen....

Tja ik snap je reactie. Missen is een groot woord. Maar mag ik nog even zeggen dat ik het best wel stoer van mezelf vindt dat ik toegeef er behoefte aan te hebben.

Heb ik het nodig? Kan ik niet zonder. Natuurlijk kan ik zonder. Natuurlijk heb ik het niet nodig. Niemand heeft wijn nodig. Toch zijn er mensen die dat gaan missen als ze er niet aan zouden kunnen komen.

Natuurlijk lijkt het veel stoerder om toe te geven dat je niks en niemand nodig hebt en dat je het wel even helemaal in je eentje gaat opknappen. Maar met dat soort stoerdoenerij heb ik dus niks. Mijn kwetsbaarheid is geen stommigheid. Mijn kwetsbaarheid is mijn schoonheid. Een schoonheid die ik moet tonen zodat de persoon die een dergelijke kwetsbaarheid begrijpt en apprecieert naar voren kan komen en zich kenbaar kan maken. Ik wil best begrijpen dat er mensen zijn die dat niet willen snappen. Die hoeven zich niet te melden.
Die mogen wat mij betreft op de vlucht slaan. En dat doen ze ook. Dat weet ik.

Ik ben trouwens helemaal niet alleen. Ik heb een gezin. Dat is niet niks.  Ik ben niet zielig. Totaal niet eigenlijk.
Ik ben een heleboel dingen. Maar zielig? Nee.

Aan de muur achter de uitsparing in de kast waar mijn computer meestal staat, hangt een foto. Een foto van een knappe vrouw waar Richard Mosterd van de KHL heel liefdevol zijn arm om heen slaat.
Ik word nog steeds blij als die vrouw en ik elkaar aankijken. Ik ben dol op haar.

Weten wat je mist...

Ik weet wat ik heel erg mis in mijn leven. En dat is een vriendje. Gewoon een lieve man die met me meeleeft. Iemand voor wie ik belangrijk ben in dit leven. Een man die rustig is en waar ik tegen aan kan kruipen en met een drankje in mijn hand naar muziek kan luisteren. Dat mis ik heel erg. Ik weet dat ik niet echt een geweldige vrouw ben, maar ik zou echt geweldig mijn best willen doen om echt lief te zijn voor mijn vriendje. Ik ben alleen altijd zo bang om misbruikt te worden. Ik weet hoe mannen zijn. En het is natuurlijk ook belangrijk dat zo'n man een eigen leven heeft en snapt dat ik, hoe lief ik hem ook vind en hoe belangrijk hij ook is in mijn leven, ook nog een vrouw en kinderen en een carrière heb.

Zou zo'n iemand bestaan? Als je bestaat, lieve man, kom dan gewoon eens op mijn kleedkamer deur kloppen ik sta open voor een goed voorstel.

Tijdlijn van een autodidact cabaretiere.

Zichzelf gitaar leren spelen,
nog nooit op zangles gezeten.
Nog nooit aan cabaret gedaan tot....

September 2008 Merel begint met het schrijven aan een cabaretvoorstelling.
November 2008 Merel begint haar leven al voltijdsvrouw.
December 2008 Merel doet haar eerste cabaret try-outs in provadja Alkmaar.

2009 Merel wil graag mee doen aan een festival maar voelt dat ze
daar nog niet klaar voor is en sprokkelt in de tussentijd haar
try-outs bij elkaar.

Februari 2010 Merel doet een zeer goede presentatie tijdens de openbak in de engelenbak en denkt dat ze er klaar voor is.
Maart 2010 Merel is de eerste inschrijving van het AKF 2011 concours om de Wim Sonneveld trofee.
April 2010 Merel ontwikkeld samen met Kristine Galiher haar nieuwe imago.

November 2010 Merel doet 10 minuten auditie en is door naar de tweede ronde.
December 2010 Merel doet 20 minuten tijdens de tweede ronde en is door naar de derde ronde.
Januari 2011 Merel speelt tijdens de derde ronde op Texel voor het eerst van haar leven 30 minuten cabaret aan 1 stuk en is door naar de halve finale!

Tussen Januari en begin April 2011 speelt Merel onder begeleiding van Rob van de Meeberg 14 voorstellingen van 30 minuten door heel Nederland en ontwikkeld zich als een razende.

Op Dinsdag 5 april 2011 speelt Merel tijdens de Halve finale in de Mary Dresselhuys zaal van het Nieuwe de La Mar een goede voorstelling ten overstaan van 700 mensen.

Als ze niet door is naar de finale gaat het beeld slechts drie dagen op zwart.

Maandag 11 April 2010 Merel toont durf en doorzettingsvermogen. Ze is terug in dezelfde kleine zaal van het Bellevue waar ze haar eerste ronde speelde en speelt in het Kader van Bies een voorstelling die voor haar de afsluiting is van het Ccncours en die aan het succes van de voorstelling te merken het begin is van een glorieus begin.

Wat kan een mens anders doen dan trots zijn op zichzelf als zij zichzelf zo snel ontwikkeld in een vak dat zo ontzettend moeilijk is als dit. Wat is het mooi als je dromen uit komen.

Trots op Thomas!

Bianca komt thuis van de speeltuin en laat de kinderen even achter op het pleintje. Bij binnenkomst zegt ze tegen mij dat als ik wat wil zien ik even naar het pleintje moet gaan. Thomas kan fietsen. En alhoewel ik weer lekker bezig was iets te schrijven, worstel ik me achter mijn pc vandaan, pak mijn camera terwijl ik zeg: "Het zou nu zo ontzettend stom zijn om nu niet te gaan kijken."

Dit is wat ik te zien kreeg.



En terwijl hij een tweede keer bij me weg fiets en ik tegen hem zeg: "ik ben reuze trots op je thomas, wat kan jij goed fietsen" zet hij prompt zijn voet tegen het trottoir draait zich om en zegt: "ik ben ook heel trots op jou, omdat je de finale gewonnen hebt".

De zon schijnt op mijn schouders, de tranen stromen me over mijn wangen als ik terug de tuin in loop. Zo belangrijk was dat niet Thomas, want met een zoon als jij, is iemand al heeft hij geen cent zo rijk als een koning.

De finale!

Nu snap ik heel goed dat jullie, mijn vaste blog volgers en de aanhang die ik verworven heb met mijn schandaleuze huilblog, graag willen weten wat ik van de finale vond. Hoe zal ik dat eens netjes gaan zeggen.

Want ik was er. Nog iedereen bedankt voor de lovende woorden en de schouder klopjes over mijn bravoure toch te verschijnen tijdens de finale. Dat heeft me heel erg goed gedaan.


Na afloop van de wedstrijd loop ik bij de parkeergarage de winnaar van vorig jaar tegen het lijf, die daar lekker op zijn gemakkie een sigaartje staat te roken. Ik zeg hoi. Hij zegt: Wat een rare uitslag zeg.

Ik kon alleen maar lachen.

Nou daar komt ie hoor. Hou je vast. Ik zal het verwoorden in dezelfde schandaleuze jury rapport taal waarmee ik werd afgeserveerd.

Ondanks het feit dat de voorstelling van Hermitage natuurlijk een enorm gebrek kent aan verhaal en daarmee als theatervoorstelling natuurlijk wat magertjes uit de bus komt, was er in de finale geen deelnemer meer aanwezig die de intrinsieke kwaliteiten bezat om weerstand te bieden aan het overdonderend hartverwarmende optreden van deze sympathieke belgen en vonden de mannen van hermitage Amsterdam aan hun voeten, wonnen zij de harten van het publiek en daarmee de publieksprijs. En met het gunnen van deze prijs aan Hermitage liet het kleinkunst-kenners-publiek van de hoofdstad van ons kleine kikkerlandje (er zaten niet zo veel belgen in de zaal) de professionele jury weten dat het zich niet in de maling laat nemen.  


Ik hoop echt dat Louse blij is met haar beeldje. Zo leek het in ieder geval wel. Het is ook best wel een mooi stukkie brons. En blije mensen, daar houden wij van.

En met een glimlach om mijn mond en de gedachte in mijn hoofd: Zie je wel. Ik ben niet gek, reed ik lachend weg bij de parkeergarage en zwaaide naar Jan. Een winnaar met een staande ovatie en een publieksprijs. Dat is nog eens andere kuche.

Hermitage is mijn winnaar van het Wim Sonneveld Concours 2011.  Daar heb ik geen enkele verdachtmaking voor nodig. Dat is gewoon mijn mening. Een mening die ik deel met de meerderheid van de zaal.

I rest my case en daar drinken we op.

Een woord van dank

Na een aantal mensen gesproken te hebben, voel ik in eens dankbaarheid in me opkomen.

Ik dacht daarbij aan mijn vriendin die bewondering voor me had toen ik de dag na mijn uitschakeling NIET vergat de kinderen uit school te halen. Het contrast tussen het spelen van een leuke voorstelling voor een meute mensen in een immens groot theater en daar geen bewondering voor krijgen van de jury en de bewondering van mijn eigen vrouw voor zo iets heel onbenulligs is natuurlijk immens.

Het is gewoon dat ene lullige zinnetje waarmee de jury afsloot:  "Het zou hilarisch moeten zijn, maar de jury ziet het niet."


Dat doet pijn natuurlijk, maar als je er te lang bij stil gaat staan, geef je het te veel waarde. Ik denk niet dat er veel mensen in de zaal hebben gezeten, die totaal geen bewondering op konden brengen voor het feit dat ik daar, los van wat dan ook, alleen al STOND. Daar is me een party lef voor nodig.... Dan mag je trots zijn op jezelf. 

Daarom wil ik na alles wat er wel en niet gebeurt is, iedereen bedanken. Mijn toffe collega's en vooral ook het publiek dat zo massaal naar de try-out voorstellingen is gekomen. In eens zijn die mensen, die zo hard om me hebben zitten lachen, me zo dierbaar geworden. Ik heb zulke prachtige herinneringen.

Wat een mooi leven heb ik toch.

Nu gaan we vanavond naar het Bal om het zaakje af te sluiten en dan hoop ik dat ik de rest van het jaar me helemaal kan concentreren op het succesvol afsluiten van dat andere project. Mijn transitie.

Verslag van het einde en nieuw begin.

Dinsdag 5 april kwam ik om een uurtje of 1 aan in het Nieuwe de La Mar. Gelukkig had iemand me verteld waar de artiesteningang zat, anders had ik die nooit gevonden.  Iemand van de organisatie (we noemen natuurlijk geen namen) zegt me dat ik erg vroeg ben. Dat vind ik nooit leuk. Ik wil graag horen dat ik fijn op tijd ben. Hier eten we om half zes. Ok.

En natuurlijk was ik ruim op tijd want ik had het vermoeden dat in een dergelijk groot theater de afstand tussen de kleedkamers en het toneel behoorlijk moest zijn, en ik met al mijn spullen op het toneel verwacht werd om 14:00. Daar was ik extra op gewezen.  Zorg dat je klaar staat met je spullen in de coulissen zodat we gelijk kunnen beginnen.  Ik wil in alles aantonen dat ik een eerste klas professional ben.

Om 14:30 was er nog niemand die met me wilde beginnen. Had iets met de vakbond te maken. En als we beginnen staat die vleugel nog steeds irritant op het midden van het podium.

Maar het is wel mijn halve finale. Ik ben gespannen. Dit vreet wel aan je. Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dus je gaat verder. We laten ons niet kisten. Tijdens mijn soundcheck komt de act na mij (we noemen geen namen) al met zijn spullen het podium op. Wij moeten het licht nog doen. Mijn coach die voor deze doorloop naar het theater is gekomen, gaat weer weg omdat hij wegens budgettaire redenen niet mee mag eten. Ik vreet mijn tranen op. Ik wil niet dat hij weg gaat. Maar ik ben te koppig dat ik vraag of hij blijft.

Ik ben klaar met de doorloop en ik ben al doodop. Naar de kleedkamer en de droogkap op het haar. Na een tijdje moet ik daar mee stoppen als ik nog op tijd bij het eten wil zijn. Twee krullen doen het niet. Dat is de hele try-out tour nog niet voorgekomen. Waarschijnlijk zweet van het trap op trap af hollen. Het zijn 5 trappen naar het podium. Ook dodelijk vermoeiend, maar dat is voor iedereen hetzelfde, alhoewel ik moet een paar keer extra vanwege de hoeveelheid spullen die ik op het podium moet zien te krijgen en ik ben natuurlijk maar in mijn eentje. Er volgt een gevecht op leven en dood met mijn haar. Ik win. Weer energie verspilt.

Dan sta ik op tijd dus om 17:30 in de eetzaal. Niemand. Pas om kwart voor 6 hoor ik dat het eten is uitgesteld tot 6 uur en kan ik dus ook niet meer voor het eten mijn make up doen. In de eetzaal om 6 uur krijg ik mijn eten pas om half zeven. Nu heb ik nog maar 15 minuten om het op te eten. Ik probeer me te ontspannen. Ik ben de beste. Ik ben de beste. Laat je niet kisten.

Daarna make-up en jurk. Maar nu wil iemand mij filmen en vragen stellen. Het is mijn vriendin Erga. Ik vind haar lief en ik zie haar als een zus die me altijd geholpen heeft en ik ben te van de wereld om te beseffen dat dit niet het juiste ogenblik is. Als ze uiteindelijk de kleedkamer verlaat heb ik nog meer achterstand opgelopen.

De make-up zit erop. Lippen doe ik als laatst. We gaan de jurk aantrekken. Tijdens het aantrekken van de jurk beginnen de diaree aanvallen. Ook dat laat ik gelaten over me heen komen. Twee keer naar het twalet. Het vertraagd de boel en ook al vreet het energie het is niet de eerste keer dat we zoiets meemaken dus we laten het maar gebeuren.

Dan komt iemand van de techniek nieuwe batterijen in mijn zender stoppen. Dan is mijn coach er weer en die helpt me met de zender. Als die er in zit en de jurk erover heen hangt zegt hij toi toi toi en verlaat mijn kleedkamer. Ik doe mijn oorbellen in en ontdek dat die tegen de microfoon aan hangen. Ik vlucht de gang op en kan nog net mijn coach tegenhouden. Hij helpt me weer.

Maar hij is ook duidelijk gespannen.  De tijd begint nu echt te dringen. Gitaar en ukelele stemmen. Lippen stiften, Bloemen in mijn haar. En dat terwijl de directeur van het festival me eigenlijk al mee naar boven wil nemen naar het podium. Ik ben dus echt NET op  tijd klaar. Dat is geen goede voorbereiding. Dat weet ik.
Dat is de slechts mogelijke voorbereiding.

En dan te bedenken dat ik al om 13:00 in het theater was...

Ik sta in de coulissen. Ik heb geen tijd meer. Ik ben moe. Ik put uit reserves. Mijn opkomst is al gelijk niet wat het moet zijn. Ik ben onder de indruk van de zaal, terwijl de zaal onder de indruk moet zijn van mij. Ik voel me ongemakkelijk met het lange opkomst applaus en zet mijn eerste grap te vroeg in en hij valt dood. Nog nooit voorgekomen tijdens de try-out tour. Waarom nu. Maakt niet uit. Doorgaan. De volgende grappen gaan wel en we doen onze opening zonder kleerscheuren.

Op naar de kubussen ook dat gaat goed, de overgang naar het liedje gaat ook nog. Het liedje speel ik foutloos, ik zit dus lekker in me vel. Daarna volgt een combinatie van onzekerheden aan mijn kant en een ongewenste respons uit het publiek. Ik ben niet instaat om ze zo te pakken dat ik er echt lol in ga krijgen en moet dus net doen alsof ik er lol in heb. Ik raak de zaal niet kwijt, maar ze blijven op hun hoede. Ik denk ze willen me dood hebben, maar het zal ze niet lukken.

In de derde conference valt de meest belangrijke grap dood. Nog nooit eerder overkomen. Wat een rare zaal is dit. Dit ken ik helemaal niet. Ik ga iets te hard door want ik wil naar de veilig grond van het laatste gedeelte van de derde conference: De zamenzang. En ja hoor daar krijg ik ze weer allemaal mee. Zaal licht aan. Slotgrappen. Slotlied. Licht uit.  Het applaus is balsem op de ziel. Ik ben ze niet kwijt geraakt. Ik denk dat ik beter kan, maar dat ik toch ook heb laten zien dat ik iets kan en aangezien ik de beste ben, moet dat in mijn optiek genoeg zijn. Zo kan ik in de finale een NOG betere voorstelling spelen.

De finale die er voor mij nooit is gekomen omdat de jury in mijn optreden niet zag dat ik helemaal alleen op het podium stond. Dat ik de zaal ondanks zijn terughoudendheid en dus ondanks zichzelf heb overwonnen. Dat ik mezelf begeleide. Dat ik zong als een nachtegaal en dat er uitzonderlijke vondsten in mijn teksten zaten. Dat ik nooit een  opleiding heb gehad. Dat ik nog maar 2 jaar met cabaret bezig ben en dus nog enorme veel potentie tot groei heb. En natuurlijk zijn er geen punten voor het feit dat je transseksueel in transitie bent en dus de helft minder energie hebt vanwege die vermaledijde hormoonkuur. En natuurlijk zijn er al helemaal geen punten voor wat ik allemaal in mijn leven heb moeten overwinnen om tot dit punt te komen. Voor hun was ik een trans in een soepjurk die probeerde leuk te zijn en die het niet echt was, of wat ze nog meer uit de duim hebben gezogen om achteraf hun beslissing te rechtvaardigen.

Maar wat de jury niet ziet, dat zie ik wel, en waar ik van de jury geen punten krijg moet ik niet  verzuimen trots te zijn op mezelf, want alhoewel ik bij lange na niet gehaald heb, wat ik dacht te gaan halen, is het inderdaad bijzonder knap dat ik die zaal ondanks mijn stress en mijn vermoeidheid niet ben kwijtgeraakt. Daar is naast talent een enorme berg vakmanschap voor nodig. Het is bijzonder knap om als singer-songwriter jezelf in twee jaar tijd om te scholen tot cabaretière en dan zo ver te komen tijdens zo'n festival. Het is bijzonder knap dat ik als iemand zonder talent voor gitaarspel en zingen die kwaliteiten toch heb ontwikkeld. Als je weet waar ik vandaan kom, dan is dit een droom die is uitgekomen. Er is niks verloren. Het begint pas. Want ik ben feitenlijk niets meer kwijt geraakt dan mijn eigen illusie dat ik een jury kon overtuigen van het feit dat ik de beste was.  Dat is een moment opname. Het leven is meer dan een moment opname.


Ik weet wat ik kan
Ik weet wie ik ben.
Ik weet wat ik ben.
En aangezien ik weet
wat het is om
niet te weten wat je kan.
Niet te weten wie je bent.
Niet eens te weten wat je bent.
Daarom weet ik
hoe geweldig het is om
te weten wat je kan
te weten wie je bent
en te weten dat ik een vrouw ben.
En meer hoef ik eigenlijk
niet te weten.


Flink zijn nu.

Openbaar verslag van rouwverwerking

Waarom blog ik. En waarom ben ik dan ook nog eens zo eerlijk?

Ik ben ervoor gegaan zoals dat heet. Het was de dood of de gladiolen. Zo voelt dat dus zonder gladiolen.
Natuurlijk had ik ook kunnen winnen. Ik was er dicht genoeg bij. Maar de jury zag het niet. Dikke vette blunder.

Als ik beter ben dan de rest dan zal dat moeten blijken en daar is dit leven voor. Want het stop niet hier.

Als er iemand is die ik verder nog iets moet uitleggen omdat hij of zij denkt het niet te snappen, dan moet ik je teleurstellen. Want je snap het of je snapt het niet. Uitleggen heeft geen zin.  Nadenken werkt veel beter.

Maar omdat ik geschrokken ben van de onnadenkende reactie op mijn onnadenkendheid  zal ik in de toekomst toch proberen meer  pogingen te ondernemen om voor jullie te denken, want ik kan de interpretatie van mijn werk niet aan stervelingen overlaten.

Het doet er blijkbaar toe wat ik zeg. Dat wist ik niet.

Huilen

De diva zat dronken van verdriet achter haar scherm en schreef een aantal meningen op over de Jury en nog een paar aardse zaken en paste daarbij geen enkele vorm van zelfcensuur toe. Dat vond ze open. Dat vond ze eerlijk. En omdat het haar mening was dat haar een allesomvattend en overrompelend onrecht was aangedaan, kon zij niets anders doen dan daar weer over-compenserend eerlijk op reageren.

Achteraf gezien was dat gewoon een beetje dom.

En niet de moeite waard.

Over mensen met een Mening

Het zegt niks.

Het is maar een mening

het is geen verplichting

een contract of een lening

Een mening is fictie

Een mening is de waan

en kan niet los

van de denker bestaan

Met een mening

of een uitspraak

begint een gevecht

maar er is nog nooit

een pleit mee beslecht

wacht met die mening

reageer niet verbeten

en zoek de intentie

denk niet alles te weten

Is je mening je thuis

ben je er erg aan gehecht

Is je mening een burcht

is je slotgracht gedregd?

Geen begin geen einde

niet krom of recht

literatuur of lectuur

falsificatie of echt

waar of niet waar

gelogen, oprecht.

laat de tijd maar oordelen

over wat een mens zegt

Laat de mensen maar praten

maar wees altijd beducht

een mening is ego

een mening is lucht

Je mening kan veranderen

kan opgaan in rook

kan jij daar mee leven

dan kan ik het ook.

Voorlopige verslag Halve finale

Het is 8:21 in de ochtend en alhoewel ik laat naar bed ben gegaan, want  we hebben nog even zitten napraten, kan ik nu al niet meer verder slapen, dat doe ik vanmiddag wel, dan val ik vast om.

Ik weet nog niet of ik dit stukkie ga laten staan, maar voor de mensen die nog even het blog checken om te weten hoe het gegaan is, wil ik dit even kwijt. Het ging niet zo goed als ik zou willen, het ging niet zo slecht als ik waar ik bang voor was. Ik heb een zeer respectabele voorstelling gegeven. Ik ben niet op mijn bek gegaan. Ik wilde meer, maar meer zat er blijkbaar niet in.

Het was wel ontzettend mooi om te doen. Ik heb een beetje medelijden met alle mensen van de organisatie, de technici, de jury. Ok die laatste mogen een oordeel vellen, maar zij mogen niet zelf spelen, en dat is echt het allermooiste om te doen.

Ik heb er van genoten en ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik in het Nieuwe de La Mar op het podium van de Mary Dresselhyus zaal heb gestaan en gespeeld heb voor 500-600 mensen die ik redelijk vermaakt heb.
Ook als het hier ophoud was het een ervaring die mijn leven in het jaar van mijn transitie, enorm veel kleur en onkende spanning heeft voorzien. Vanavond nog meer spanning. Dan horen we of we het gered hebben of niet.
Leuk moment. Alles is nog mogelijk.

Wad Way Theaterkerk

Op de eerste zomerse dag van het jaar (21 graden) mag ik spelen in de legendarische kerk van Wad Way. Ik heb geregeld dat ik als laatste mag spelen. Daar had ik mijn redenen voor. De officiële lezing is dat ik de tour geopend heb in Utrecht en dat ik hem ook wilde afsluiten. Laten we het daar maar op houden.

Met wat coaching de dag vooraf een aantal punten van aandacht bepaald en die hebben we uitgevoerd en als je de video terugziet dan ziet dat er helemaal niet raar uit. Het klopt. Je mag op dat podium de idioot uit hangen.

Dit optreden verliep dus zeer goed. Weer denk ik dat ik weet wat ik moet doen en alhoewel ik het natuurlijk niet helemaal weet voel je wel dat je dichter en dichter bij een constante prestatie komt. Ik krijg een staande ovatie, en iedereen is blij. Ik vind het heerlijk en ook genant als het gebeurt. Weet nog niet hoe ik daar goed mee om moet gaan, maar een prettig gevoel geeft het wel.

De conclusie is dat we klaar zijn voor de halve finale. Dat we weten wat we gaan doen. Dat we weten hoe we dat gaan doen. En als er mensen zijn die dat niet leuk vinden, dan moet ik daar vrede me hebben.  Dit is zo'n beetje het beste wat ik nu in me heb.

Wie het beter weet moet het zeggen.

Wie het beter weet moet het maar zeggen. Maar het moet toch nu wel duidelijk zijn dat Khadafie niet op zijn EIGEN mensen schoot, maar op rebellen die uit het oosten kwamen en die niet behoorden tot zijn cluppie. Een vrij steven en taai cluppie blijkt nu. Er woedt momenteel ook zo'n burgeroorlog in Ivoorkust, is er iemand bij het NOS journaal die daar een traan om laat. Nee, want daar is geen Olie.

Ok er is een resolutie van de VN. Ik ben geen deskundige op het gebied van volkeren recht maar volgens mij is de inhoud van die resolutie al illegaal. Wie het beter weet mag het zeggen maar volgens mij is de VN niet opgericht om zich te bemoeien met de interne aangelegenheden van soevereine staten.Volgens mij is die club er (in theorie) om zwakke staten tegen sterke staten te beschermen. De praktijk is anders en dat is natuurlijk schandalig. Want recht is recht en krom is krom. Alleen denken landen als de VS dat ze dingen die krom zijn recht kunnen lullen. Dat is toch ook gelukt met Irak? Het volk is dom en leert het nooit. We verzinnen wel een verhaaltje.

Nu doet men (VS) verwoede pogingen om het mandaat van de resolutie op te rekken.

Natuurlijk is Khadaffie een "hele slechte foute tiran meneer", maar vlak voor dat die "luchtsteun" een feit was had hij zijn land alweer bijna bij elkaar geharkt en was linksom of rechtsom een redelijk stabiel Libië ontstaan. Dat had pijn gedaan, maar het was klaar geweest. Nu blijkt dat die rebellen bij lange na niet instaat zijn om ook maar een deuk in een pakje boter te slaan en moeten ze bewapend worden.  (Ze hebben het recht aan hun kant maar geen wapens in de hand.) Ja laten we die sukkels uit het oosten gaan bewapenen. Je hoeft toch geen universitaire graad te hebben in oorlog voeren om te weten dat als je de zwakke partij van wapens voorziet je de oorlog in stand houd en dat er dan ellende zal zijn en onschuldige slachtoffers.

Deze geld verslindende oorlog is dus nog lang niet voorbij. Europa heeft zijn hoofd in een wespennest gestoken. Is in de bres gesprongen voor een zooitje ongeregeld woonachtig in het oosten van Libië. Men heeft de sterke positie van het Khadaffie regime totaal onderschat.

Gadaffie heeft al weken geleden belooft dat als het er van moest komen hij zijn hele volk zou bewapenen.
Die rebellen kunnen dus een regen van kogels verwachten omdat die olie domme Khadaffie  lovers namelijk niet van plan zijn om zich door wie dan ook te laten overheersen.

Want als die zwakke geesten uit het oosten met hun drie jeeps en een mitrailleur het voor het zeggen krijgen dan betekend dat natuurlijk het zelfde als Libië uit leveren aan het westen. Maar dat lukt ze nooit, tenzij die zwakke gasten uit het oosten tanks kadoo krijgen. Mochten ze die krijgen, en dat zou krankjorum zijn, maar dat is dit hele verhaal al, dan krijgen ze die natuurlijk niet voor niets. Daar moeten ze voor gaan betalen als ze Libië "bevrijd" hebben. Ga ik die onzin nog meemaken of worden we eerder wakker dan dat?

Die bevrijding laat natuurlijk nog heel lang op zich wachten. De oorlog sleept zich voort en er zullen nog vele honderduizenden zinloze slachtoffers vallen. En dat allemaal omdat het "vrije westen" het volk van Khadaffie tegen de dictator in bescherming wilde nemen.

Wie gelooft dat? Waarom geloof je dat. Dit gaat om Olie. En Sarkozi is geen Napoleon.

Maar wie het beter weet die mag het zeggen. Maar ik denk dat ingrijpen in Libië een dikke vette blunder is geweest.

Naschrift op 3april:  Na het verschijnen van dit artikel is het NOS journaal meer aandacht gaan geven aan de humanitaire ramp in Ivoorkust, en hebben de rebellen al een keer een bestand aangeboden dat door Khadaffie is geweigerd omdat de voorwaarden te stom voor woorden waren.

De Ayaay Capitein Respons

Kom je naar de halve finale op 5 April? Dan zou je me een grote lol doen door "Ayaay Capitein" door de zaal te schreeuwen op het moment dat ik zeg: "Kunnen we kinderen?". Zie voorbeeld. Bijvoorbaat dank.

De Kamers in Amersfoort

Een pracht van een theater. Werkelijk een beauty. Nagelnieuw. Mooi licht en veel hout. Mathijs van Poolvogel (Joppe niet ziek meer) verteld me dat hij de man kent die het heeft gebouwd. Daarna vertelde
hij me dat hij afgestudeerd architect is. Wist ik ook nog niet. Ik geloof dat ik me goed gedragen heb.

Het Podium licht hangt naar mijn inziens niet erg handig. Ik had graag de diepte van het podium zwart willen maken maar dat is hier schijnbaar niet de bedoeling gezien de prachtige manier waarop het achterdoek wordt uitgelicht.  Maar ik wil die loze ruimte niet in mijn rug. Het zaallicht is ook niet traploos regelbaar.  En aangezien het podium ingeklapt is om bij de lampen te komen, kan ik niet zien waar de eerste rij is en kan ik daar met het neerzetten van mijn spullen geen rekening mee houden, terwijl we er toch het licht op moeten afstellen. En dus staat alles voor de veiligheid te ver van de eerste rij af en moet ik nodeloos een stuk vacueem overbruggen. Mijn stem rijkt ver. Dat is het punt niet maar, optimaal is het niet, en voor dit soort werk is optimaal de enige optie.

Erger is eigenlijk nog wel dat dit theater, dat kwa gebouw gigantisch is, slechts een zaal van 114 stoelen herbergt, waarvan er deze avond slechts 50 bezet zijn. Daar lopen dus 3 techneuten voor rond, daar treden 3 act's voor op. Er word voor ons allen gekookt en we mogen er ook wat bij drinken.  Dat is fijn en dat waardeer ik allemaal enorm. Aan een dergelijke gastvrijheid ontbreekt het op bijna alle plekke waar we geweest zijn. Maar ik had het graag allemaal ingeleverd voor een uitverkochte zaal, vol met mensen die elkaar aankijken en zeggen, wij hebben een kaartje! Edoch de kleedkamers waren fantastisch.  

Wat ik niet wist was dat op deze avond ook het Nederlands-elftal een kwalificatie wedstrijdje voetbal speelt tegen Hongarije. En de mensen die in de zaal zaten wisten het waarschijnlijk ook niet. Niemand heeft daar met ook maar 1 woord over gesproken. De samenvatting de volgende dag was duidelijk. Nederland wint met 4-0.

Maar het speelt natuurlijk ook niet helemaal lekker, een half gevulde zaal.... Mensen die elkaar aankijken en zeggen, volgens mij moeten die "talenten" daarbeneden maar wat blij zijn dat ik nog gekomen ben, want anders was het helemaal leeg geweest. Nou Talent, laat maar eens wat zien dan. Desondanks een goede wedstrijd gespeeld, denk ik. Maar we moeten de film nog bekijken.

Hoofdorp - Het oude raadhuis.

Leuk theater. Leuke Mensen. Goede wedstrijd gespeeld.  Dit keer met voorbedachte rade. Iedereen blij.

Op de eerste rij zat een meisje, jonge vrouw moet ik natuurlijk zeggen, die elke grap begreep. Het is heerlijk als wat je doet zo goed aanslaat bij jongere mensen in je publiek, de ouderen lieten zich ook niet onbetuigd trouwens. Maar een speciaal woord van dank voor haar. Ik wist zelf niet eens dat ik zo leuk was en zo leuk kan ik mezelf niet eens vinden want dan zou er van mijn programma helemaal niks meer terecht komen. Mocht je dit lezen, jonge vrouw, weet dan, dat alhoewel ik het grootste gedeelte van de voorstelling over jouw hoofd heen heb gespeeld, jouw aanwezigheid absoluut niet onopgemerkt aan mij voorbij is gegaan. Jij bent de eerste die zo spontaan "ayaay capitein" schreeuwde en daar ben ik je eeuwig dankbaar voor. Ik zal je dus niet zo gauw vergeten. Als je facebook hebt of zoiets, zoek me dan eens op. Dan kunnen we contact houden.

Nou maar eens kijken wie er morgen op de eerste rij zit. Ik ga weer op dezelfde manier gas geven en mocht het resultaat er naar zijn dan zal het zelfvertrouwen groeien. Tot Morgen.

Merel Breekt door in Belgie

Vandaag kreeg ik de volgende mail van mijn Belgische boekings agency kantoor agent.

Dag Merel,

We lanceren vandaag de Revue van Kiss Me You Fool. Met jou als grote ster. Help je mee verspreiden? En fans en zo uitnodigen?

Hier is de link op Facebook: http://www.facebook.com/event.php?eid=197362493620633

Hier is de website: http://www.kissmeyoufool.be/

Hier is onze Twitter: http://www.twitter.com/kmyf

Jouw optreden de dag erna is in Faja Lobi, Vlaandrenstraat 2, Gent.

Zet je beide optredens op je website??

Dank en kisses,

Shirley & Shelly aka Karel & David ook wel

 Nou fans!! Jullie zijn van harte uitgenodigd!! Komen jullie ook met pasen naar Gent!
Tot dan!

Groeten

Merel

Middenbeemster CC onder den linden.

Een vestzak theater. Alhoewel ik het vest wel eens zou willen zien waar dit theater in past. Ik ben helemaal ontspannen, terwijl ik ook wel wist dat de kans dat ik mijn tekst kwijt zou raken levensgroot aanwezig was omdat de aanpassingen zeer recent waren en ik door de verjaardag van mijn dochter niet echt instaat was om er echt fanatiek op te oefenen. En ja hoor , ik raak in de derde conference totaal de weg kwijt. En ik vang hem op, en speel hem uit en hoor achteraf dat er mensen zijn geweest die dachten dat het erbij hoorde. Ik kan dus acteren. Het is natuurlijk heel geruststellend dat ik hiermee weg kan komen. Maar de mensen in de zaal die me eerder hadden zien spelen, die waren teleurgesteld, en dat begrijp ik ook wel, want die willen mij op de toppen van mijn kunnen zien, en dat ben ik dus alleen als ik razend zenuwachtig ben. Opgefokt zeg maar. En dat was ik niet. Volgens iemand wiens naam me nu ontschoten is ben ik de eerste geweest in 20 jaar AKF in middenbeemster die voor haar eigen optreden in de zaal was gaan zitten om naar haar vrienden te kijken. Tja, ik wilde dat ook eens proberen. Trots op het feit dat ik het gedaan heb. De beste voorbereiding is het inderdaad niet.

Maastricht Kumulus

Bij afslag Maastricht moet mijn linker voet even zoeken naar de koppeling. Die had ik namelijk 2 uur lang niet aangeraakt. Non-stop van Haarlem naar Maastricht. Om 13:00 vertrokken om 15:15 aangekomen. Onze route-gadget zet ons pijlsnel af voor de deur van het theater. Even nog zoeken naar de achteringang.

Marloes lacht, want ik ben een uur te vroeg. Op tijd zeg maar. Ik ben in goede doen. Het voelt ook heel vertrouwd en heel prettig aan om dit theater binnen te lopen. Niet dat ik er ooit geweest ben, maar het is in tegenstelling tot Cafe de Zon in Wijk aan Zee wel een echt theater. En de kleedkamer is verwarmd en groot, heel groot, maar er is er wel maar een dus het is er weer een soort van zoete inval. De kantine zeg maar.

Dan krijg je een hoop mee. En dat zorgt ervoor dat je je niet eenzaam voelt. Ik heb medelijden met de andere kandidaten die het maar niet zonder zendertjes durven te doen. Ik heb na Pepijn de microfoon vaarwel gezegt. Als was het alleen maar om die paal niet voor je hoofd te hebben, en zenders huren! Ja daaaaaag. Als het nodig is dan liggen ze er. Ik weet het zeker.

Wijk aan zee Cafe de Zon

Stront verkouden, zoals men pleegt te zeggen, dat was ik nou ook weer niet. Maar dat neemt niet weg dat ik wel iets om  tegen te vechten had. Je word er een beetje agressief van. Assertief? Chagrijnig? Iemand vertelde na de voorstelling dat Toon Hermans ook nooit te genieten was voor een voorstelling. Ik en Toon trekken daar dus 1 lijn in.

Moeilijk vinden is Wijk aan Zee natuurlijk niet. Ik ben daar vaker geweest. Ik zet de Garmin niet eens aan en rij nu wel de richting uit die de Tom Tom me altijd wil hebben (in de richting van het Rottepolderplein) en prompt mis ik mijn afslag omdat ik niet meer gewend ben aan een afslag die er niet is als je over Haarlem Zuid de snelweg op gaat.

Daarna schiet ik de afslag voor de Velser-Tunnel ook nog eens voorbij, geen punt. Twee keer fout rijden en nog steeds ben ik binnen 30 minuten op de plaats van bestemming. Cafe de Zon.

De jongens van Hermitage zijn er al en druk bezig hun ongelooflijke hoeveelheid gear op het podium uit te stallen. Waar is de kleedkamer? De jongens lachen. Wij denken niet dat jij heel erg blij gaat zijn met de kleedkamer. De kleedkamer blijkt de kelder te zijn die onder het podium zit. Kelder? Noem het maar een middeleeuwse martelruimte. Het is er stervenskoud en je kunt de schimmels er gewoon uit de lucht slaan. Nee daar moest Merel met haar verkouden hoofdje maar eens niet in gaan zitten.

Landen Project

Op de school van de kinderen was een landen project. De kleuters deden gewoon lekker Nederland en de rest van de school deed Europa. Nu was er een presentatie avond. De ouders mochten komen kijken naar de geleverde prestaties. Ik was er vroeg want ik had de taak het eten mee te nemen. Glorieus op tijd sta ik met de frietjes en de nuggets voor de deur.


De kleuterbouw waar Thomas zit (bij juf Heidi, met zijn moeder aan de andere kant van de muur) hadden er een  festival van "Oudhollandse Spelletjes van gemaakt". Koekhappen, touwtjespringen, stelten lopen, en er was "natuurlijk" ook een Oudhollandse poffertjes kraam. Dat was leuk! Het liep storm.

Midden in de storm staat Bia met een vrouw te praten, die ons (Bianca en Diederik) wel eens gezien had op een kerstreceptie, en die Bia kende van de Scholendagen in de Haarlemmerhout en die zag mij daar door de klas schuifelen en vraagt aan Bia. Is dat nou de zus van Diederik? Toen heeft Bia het maar weer eens uitgelegd. Wel heel erg blij dat ik er dus bij lange niet meer uit zie als een verklede Diederik, maar als mijn eigen zus.

Ik ben er trots op want mijn god wat is het fijn.
Wakker te worden en mijn eigen zus te zijn.

Cabaret Diva op de Radio

Het is wereldvrouwendag en ik word ergens voor gevraagd. Nog niet het grote spektakel in Paradiso, en ook in mijn nieuwe thuis stad Haarlem sta ik nog niet op de kaart. Daar word ik weer links ingehaald door, gut hoe heet dat mens ook al weer. Die nicht. Die peroxidepruik. Die kachelpooktravestiet. Dolly Bellefleur. Doet er niet toe. Ik ben niet beschikbaar. Ik heb een radio optreden. Oba Live. Live vanaf de vierde verdieping van de openbare bibliotheek in Amsterdam.

Ik denk nog, dat is radio. Wat loop ik me nou op te tutten met me laarzen, korte rokje en met make-up. Het is radio!! Nou, radio is dus niet meer wat het geweest is. Staan er ineens drie camera's opgesteld. Nou staan die allemaal gericht op de gesprekstafel en ik zit daar een mijl vandaan dus ik maak me vooralsnog geen zorgen.

Maar zodra ik begin met spelen draaien de camera's als door een adder gebeten mijn kant op en zie ik mezelf op een groot scherm verschijnen. Toch goed dat we even getut hadden.

Ik ben weer eens niet onder de indruk van de hele situatie, maar dat word ook niet van je verwacht als je aangekondigd word als cabaret diva. We doen maar wat. Zijn niet zo goed bij stem, maar we maken ook niet
echte blunders. Na afloop had ik afgesproken met de man die mij mijn eerste plek in het theater heeft gegeven. Woedy. Dus ik kon niet mee naar de nazit.

Wist ik veel dat er een nazit was. Vraagt Harmke Pijpers, die te gast was geweest in hetzelfde radio programma, met die stem die zo ongeveer de soundtrack van mijn jeugd is, ga je ook mee naar het cafe. Moet ik Nee zeggen. Ik zei nee tegen mijn heldin. Hoe diva wil je het hebben?

Wil je het zien?

Rotterdam Walhalla

Ik had goed geslapen na Makkum, maar natuurlijk wel veels te kort. Maar de slaaptekort kater verliet mijn hoofd snel omdat ik aan het werk moest. De sponsrollers moesten er weer in. Door omstandigheden kwam ik daar pas om 11:00 aan toe en dus zaten ze er om 12:00 pas in. Is dat te laat? We zullen het vanavond pas weten. Om twee uur bij de coach voor ruggespraak. Ik ben eigenlijk te moe, en het kan me eigenlijk ook geen reet schelen. Ik schaam me daar voor. Ik wil aandacht, liefde. Ik wil over mijn bol en over mijn billen geaaid worden. Maar ik wil het veels te graag. Het heeft geen enkele zin. Er zit een gat in mijn hart met de omvang van het gat dat het hart achterlaat als je het uit mijn borstkas zou rukken.

Ik probeer op tijd bij het theater te zijn om daar mee te kunnen eten. Ik was niet geïnteresseerd in het licht. Ik was niet bereid te kijken waar mijn tafeltje of mijn gitaren zouden moeten komen te staan. Ik liet alles op zijn beloop. Geen tijd om de rollers uit mijn haar te halen. Dan maar met krullers in mijn haar naar de Chinees. Ik sta er verder niet bij stil. Na het eten vluchtte de mensen van de techniek de tafel af terwijl ik toen al niet meer voorruit te branden was. Marloes die even was komen aanwaaien bleef even bij me. Een heel erg warm gebaar. Ik werd er promt weer emotioneel van.

Nergens heb ik me druk gemaakt of ik wel op tijd klaar was. Er stonden ongeveer 20 mannen in mijn kleedkamer op het moment dat ik me om moest kleden. Het kon me werkelijk niet boeien. Wat was ik makkelijk! Te makkelijk. Zo makkelijk kan het niet zijn.

En toch moet je niet in de verleiding te komen om te denken dat het moeilijk is, want met net wat meer oefening en twee keer zoveel energie speel ik die tent helemaal uit zijn voegen. Dat lukt nu net niet. Dat is jammer, want je kunt het wel. Tja, wat moet ik daar mee. Ik moet roeien met de riemen die ik heb, er zat gewoon geen gas meer in de tank.

Net zoals in de auto overigens. Ik was de stad nog niet uit of het lampje van de Tank begint te branden. Ik heb geen zin om te tanken. Het lampje brand wel, maar het wijzertje staat nog niet in het rood. Ik beloof mezelf te gaan tanken als dit wel het geval is en als gevolg daarvan heb ik de laatste 20 kilometer voor Haarlem andere dingen aan mijn hoofd en maak ik me niet meer druk over wat er fout ging tijdens de voorstelling. Op de benzinedampen in mijn tank rij ik de Emostraat binnen. Ik moet Rob de meest recente tekst opsturen en hij vroeg of ik dat vanavond nog wilde doen, dus moet ik de hele tekst doorlopen op dingen die ik nog wel doe, niet meer doe of stiekum heb toegevoegd. Daarna beantwoord ik nog wat mail waarna ik naar boven strompel om de krullen uit mijn haar te wassen. De krullen die het zo goed hadden gehouden. Als je haar maar goed zit.... Waar  maak ik me toch zo druk om.

Makkum De kerk

Zij reed naar het noorden met een uitbundig schijnende de zon in haar rug. Ik trek me scheur open. Dat was de sound check. Waar zetten we de spullen neer? Dat was het licht plan. Haar. Eten.

Aan tafel bij Pizza Milano met Evert de Vries, De Pianist van Cabaret in Quartet en met Marlous.
 De kleedkamer in de kerk is natuurlijk geen kleedkamer. De lamp in het midden van de kamer geeft een flauw schijnsel waarbij geen van de dames het echt makkelijk heeft zich op te maken. En voor het eerst sinds nieuw en st Joosland komt de door mij aangeschafte GAMMA breedstraler echt van pas. Ik begon net te denken dat ik dat ding voor niks met me meesleepte. Het ding gaf zoveel licht dat werkelijk iedereen er wat aan had. 


Louise gaat op en komt stralend het podium af. Geweldig publiek! Het kabaret gaat het podium op en komt er glunderend af. Was elke zaal maar zo. Het is natuurlijk de essentie van het vak dat niet elke zaal zo is en ik meer kick op een taaie zaal dan op een hele makkelijke.


Maar de liefde van Makkum is werkelijk heel aangenaam en ze krijgen dan ook de meest doorwrochten versie van mijn slotlied te horen, wat mij dan weer een staande ovatie oplevert. Het is een wisselwerking. Blijkbaar!

Louise Korthals had al tijdens het optreden van Qin4 het pand verlaten. In de pauze komt iemand tevergeeft(een vriend van haar vader) haar opzoeken in de kleedkamer. Na de Pauze verlaat Qin4 het gebouw en ben ik de laaste artiest die nog aanwezig is.

Samen met Marloes verlaten we als laatste de kerk en zeggen dag tegen Makum. Morgen Rotterdam.

Portret Merel Moistra Humor TV

De mensen van Humor TV hebben een portretje van me gemaakt. Op Texel en
tijdens de voorstelling in voorburg. Met commentaar van mijn regisseur Rob van
de Meeberg.

Voorburg De Tobbe

Het regende pijpenstelen. Maar met de ervaring van Amsterdam nog vers in het geheugen liet ik het me humeur niet bederven. Minder kans ook omdat het dit keer niet een parkeer rekening van 35 euro bedroeg. Ik kon de auto om de hoek neer zetten, en dat was gratis.

In vergelijking met Pepijn is de tobbe een gigantisch groot theater. Maar Pepijn zat vol en de Tobbe was maar voor een kwart gevuld. Maar de ruimte achter het podium is echt een stuk groter. Waarom is het trouwens zo verschrikkelijk koud in theaters. Is dat het gevolg van allerlei bezuinigingen?

Ik ben niet bang. (Drie bier voor de bangmakerij)

Ik ben niet bang voor de morgen.
Ik ben niet bang voor wat er komt.
Probeer mij dus niet bang te maken,
bang zijn heb ik altijd al verdomd.

Juffen die je bang maken voor de vierde
de vijfde of de zesde klas.
Bang zijn voor de bom
toen dat ding nog heel eng was.

Iedereen probeert je bang te maken.
Net zo bang als hij.
Want als je samen bang bent
ben je een heel klein beetje blij

Maar ik ben niet bang voor Geert Wilders
Niet bang voor de Islam.
Ik ben niet bang voor Katholieken
Niet bang voor de imaam

Ik ben niet bang meer voor mijn vader.
Mijn god wat leek die man ooit groot.

Geen slachtoffer bang voor elke dader.
Ik ben niet bang meer voor de dood.

Want als de dag komt
het einde van mijn aards bestaan
Dan zal dat een mooie dag
om voor altijd weg te gaan.


En tot die dag komt,
en naar ik hoop duurt dat nog lang,
zal ik oplettend zijn
maar nooit en nimmer bang.

Pepijn Den Haag

Pepijn!!! Een legendarisch theater. Vele groten zijn mij daar voorgegaan. Wat rijmt er op pepijn... Klein. De zaal is nog niet eens zo klein. Maar de kleedkamers zijn echt een giller. Mijn koffer kon er nauwelijks in. En toch geeft dit gebrek aan ruimte een enorme sfeer.

De jongens van Poolvogel had ik sinds Texel niet meer gezien en nu kon ik ze niet fatsoenlijk begroeten omdat ik, op het moment dat ze binnenkwamen, zwaar met haar en make-up aan het stoeien was. Toen het klaar was zag het er redelijk uit. Met zijn allen naar de Toko. Gijs bleef achter in het theater want die had broodjes gesmeerd en had geen honger meer. Ik had super trek! Daghap nassie. Lekker!

Behalve "liedje over drugs, drank en de dood" had ik de voorstelling een week lang niet meer geoefend. (verkouden, schor, moe) Heel raar als je de voorstelling een week laat voor wat hij is. De tekst dan natuurlijk. Want ik ben er "natuurlijk" wel elke dag mee bezig. Het is een monster en het vreet aan me.

Thomas en Marlin. Update 2011

Het is alweer een tijdje geleden dat er foto's van mijn kinderen op het blog stonden. Het zal u wellicht verbazen, maar alhoewel de foto's van de kinderen hetzelfde blijven, groeien ze in werkelijkheid gewoon door.

Geertruidenberg de Schattelijn

Met muziek op de oren en de garmin die mij de weg wijst is het een ritje van niks. Als ik aankom zijn de jongens van Hermitage aan het soundchecken en dat is een hele bezoeking want die zijn met zijn drieën en zingen op verschillende plaatsen dus op al die plaatsen moeten microfoonstandaards staan en die moeten allemaal uitgetest worden.

Het duurt even. Ik ben Hans gewend. Ik ben verwend. Ik weet het.

De koffer moest eerst naar het podium (trap omhoog) en toen ik de koffer daar had bleek dat de kleedkamers twee trappen lager liggen. Nu heb ik dus wat pijn in mijn rug. Niet heel erg, maar het betekend wel dat dit meisje de volgende keer dat ze ergens ariveert eerst opzoek moet naar een sterke man om haar koffer te dragen. Er zit niks anders op. Hi hi hi.